Przytakuję w stronę Nan, bo latające galaretowate meduzy nigdy nie przypadły mi do gustu - fakt, dało nam to możliwość usłyszenia śpiewających Nicka i Colina, co bardzo przypadło mi do gustu i wprowadziło postać Laurie Dupree, którą polubiłam, ale co z tego skoro i ona została tak jakby po tych odcinkach wrzucona, jak stary ciuch, głęboko do szafy i zapomniana. A niby była taką jakby siostrą Michaela...
Dodam jeszcze, że mnie nudził i specjalnie nie interesował wątek wyjazdu Maxa do LA. Ledwo wysiedziałam przed telewizorem.
Jestem pewna, że gdyby wątki np. Maxa z Przyszłości, Duplikatów itp zostały rozwinięte, a Katims sięgnąłby do opowiadań fanów to czwarty sezon mielibyśmy w banku. Ale niestety nic z tego...
Przechodząc do opowiadania to zamieszczam rozdział szósty i, żeby przy następnych częściach nie było zdziwienia, zapowiadam, że odtąd przez następne kilka(naście) rozdziałów spotkacie się z wydarzeniami dotyczącymi rodziców, Marii i Jessego po wyjeździe reszty z Roswell.
A i wszystkim dziękuję za komentarze
Rozdział 6
5 miesięcy wcześniej…
Jesse starał się utrzymać samochód na drodze. Było ciężko. Strasznie trzęsły mu się ręce i nie mógł przestać o tym myśleć. Obok siedziała płacząca Maria. Naprawdę płakała - była pochylona do przodu, z głową na kolanach, a jej szloch był dla niego prawie nie do zniesienia. Sam czuł wilgoć pod powiekami.
Zatrzymując się przy znaku ‘Witamy w Roswell' przeszukał samochód. Chusteczki - gdzieś musiało być opakowanie. Isabel zachowywała się obsesyjnie, kiedy chodziło o pewne rzeczy. Isabel.
Opadły mu ręce i nie mógł się ruszyć. Isabel.
Opierając głowę o siedzenie, zamknął oczy i przełknął ślinę. Już jej nie było. Odeszła. Było mu przykro - za wszystkie problemy odkąd się dowiedział. Jego oziębłość…Ona nie miała trwać zawsze - to ich związek miał być wieczny.
„Maria.” Co powinien powiedzieć? Nie było żadnych słów. Kosmici z Roswell powiedzieli wszystko. Ludzie - niepotrzebni.
„Nie mogę w to uwierzyć. Po prostu nie mogę uwierzyć.”
Niedowierzanie, to rozumiał. Wszystko, co zrobili, cała ich miłość, żadna z tych rzeczy nic nie znaczyła lub nie była wystarczająca. Po prostu wyjechali.
„Będzie dobrze.” Te słowa go dusiły. Gówno prawda.
Maria podniosła na niego wzrok. Jej blada, zapłakana twarz i oczy otoczone łzami patrzyły na niego z niedowierzaniem. Jesse przytaknął. No tak, skłamał.
„Co teraz zrobimy? Jak dalej damy sobie radę?” Maria wyjrzała przez okno. „Pęka mi serce i nie mogę oddychać. Nie chcę…nie mogę ujrzeć jutra. Po prostu chcę spać. Może, kiedy jutro się obudzę to wszystko okaże się złym snem.” Zaśmiała się gorzko. „To samo myślałam, kiedy umarł Alex - sen nic nie zmienił.” Po chwili śmiech zamienił się w lekki odgłos histerii. „Po prostu wyjechał. Mam tak dosyć bycia opuszczaną.”
„Maria.” Nie było nic, co mógłby jej powiedzieć. Czuł się tak jak ona, ale Maria od lat zdobywała doświadczenie w radzeniu sobie z wpływem, jaki mieli na ich życie kosmici. „Zawiozę cię do domu. Dzisiaj już nic nie zrobimy.”
„Już nigdy nic nie zrobimy. To nigdy nie był nasz wybór - ukradli nam go, dokładnie tak samo jak ukradli nasze serca i życia.”
Jesse zapalił samochód i skierował go w stronę Roswell. Było ciemno, późno. Na ulicach panowała cisza. Wielki dzień - koniec szkoły, FBI, uciekinierzy. Max Evans przyznał, że jest kosmitą. Media, prasa i kosmiczni wariaci zjadą się do Roswell. Będą stali pod jego drzwiami prosząc o udzielenie wywiadu na temat jego szwagra i żony pochodzących nie z tej Ziemi. To się nigdy nie skończy. Już zawsze będzie nosił znamię, że był mężem kosmitki. Twarz z reklamy. Oddała mu życie? Jesse się roześmiał. Jakie życie? Zdemaskowane. Był cudakiem, dziwadłem. To dopiero początek.
Obserwował jak powoli wysiadała z samochodu. Dosięgnął i ścisnął jej dłoń. „Spróbuj. Spróbuj trochę odpocząć. Jutro do ciebie zadzwonię.” Ona tylko przytaknęła. Obydwoje wiedzieli, że przez długi czas żadne z nich nie znajdzie odpoczynku.
To wydarzyło się tak szybko, że na początku w ogóle tego nie zarejestrował. Przygotowując się, żeby wycofać samochód z podjazdu, zauważył zapalające się na werandzie światło i wychodzącą na zewnątrz Amy DeLucę. Maria szła powoli…zupełnie jakby jednego wieczoru przybyło jej pięćdziesiąt lat.
Pojawili się szybko. Ubrani na czarno zlewali się z nocą. Dwóch chwyciło Marię. Jeden zakrył jej usta dłonią, a drugi złapał za nogi.
Dopiero krzyk Amy wyrwał go z osłupienia. Sięgając po drzwi, żeby wysiąść i uratować Marię, zajęło mu chwilę, aby zrozumieć, że nie było żadnych drzwi. Ręce - chwytające go. Szarpał się, żeby się uwolnić. Ręce trzymające go pod ramionami powstrzymywały go, a potem pojawiła się szmatka z czymś…a potem nic. Zanim chloroform zaczął działać zdążył pomyśleć, że jednak ktoś uważał, że on i Maria są ważni. W Roswell było ciemno, kiedy wyjechali. Ciemność była może ostatnią rzeczą, jaką będzie mu dane kiedykolwiek zobaczyć.
~~~
Bolało. Te światła. Maria próbowała wstać w jakimś pokoju. Żadnych mebli. Ściany luster i nic więcej. Było zbyt jasno, zbyt biało.
Zginając się w pół poczuła rosnące mdłości. Było jej gorzej i gorzej.
Czołgała się wzdłuż podłogi szukając drzwi i jednocześnie waląc dłońmi o ścianę. Płakała. Poruszała się jak szybko tylko potrafiła. Brzuch coraz bardziej ją bolał.
„Maria?”
Rozejrzała się dookoła, próbując wskazać skąd dochodził ten głos. Usłyszała go ponownie.
„Maria?”
„Jesse?”
„Tak.” Znalazła miejsce z, którego dochodził – wentylator, wyżej na ścianie. Przez niego jego głos przedostawał się do niej. „Słyszałem jak płaczesz.”
Maria powstrzymała się od jęku. Starał się być uprzejmy - chciał raczej powiedzieć, że słyszał jak popada w histerię. Biały Pokój. To Biały Pokój! O Boże!
„Jesse…moja mama. Pamiętam, że ją widziałam zanim mnie schwytali.”
„Była na werandzie. Wydaje mi się, że zostawili ją w spokoju.” Jesse nie był w stu procentach pewien, ale miał takie przeczucie. Przyglądając się swojemu więzieniu nie znalazł żadnego wyjścia. Źle się czuł i miał trudności z ustaniem na nogach. Dobrze było słyszeć głos Marii. Dobrze było nie czuć się samotnym.
„Czego oni chcą?”
Jesse usiadł, opierając się o ścianę obok wentylatora. „Dowiedzieć się gdzie pojechali.”
„Ale my tego nie wiemy.”
„Wiem. Musimy ich tylko do tego przekonać.” Wytarł twarz. Bolała go głowa, a jego usta były suche. Zabiłby za łyk wody. „Wszystko będzie dobrze Mario. Po prostu powiedz im wszystko, co wiesz.” Nie miał pojęcia jak było źle. Albo jak źle mogło być.
CDN
Najpierw psychicznego, a potem fizycznego. Jesse i Maria czują się odrzuceni i zranieni, szczególnie Maria. Ta dziewczyna to naprawdę ma "szczęście' do tego by opuszczały ją bliskie osoby...najpierw ojciec, a teraz Michael 
) pokazuje, że Maria MYŚLI i CZUJE, a nie jest tylko roztrzepaną, lekko zidiociałą przyjaciółką Liz. To także jeden z tych rozdziałów, podczas tłumaczenia którego byłam przekonana, że wśród fanów (szczególnie Dreamer) wzbudziłby wiele kontrowersji (przez przedstawienie postaci Liz). Sama osobiście nie zgadzam się z każdym słowem czy zarzutem, ale także ich nie neguję. 
. 
) zbudować jego postać na tyle wiarygodnie , by czytelnicy go polubili. I niestety (jak do tej pory) uważam, że Doc się to nie udało... 
Nie jestem candy, ale lubię opowiadania z tej kategorii, choć nie wszystkie. Mnie też Hotori rzuciło się w oczy gdy oglądałam serial, że uczucia Michael'a i Marii zostały tam "postawione" na marginesie. Zauważ, że w sumie cały serial to opowieść o uczuciach Liz i Maxa (naprawdę lubię tę parę i nic do niej nie mam, choć czasami...ale to teraz nieważne), gdzieś tam przy okazji o Isabel i Alexie, no i M&M, a to wszystko wplecione w wielki kosmiczny bałagan. Coś jednak w tym filmie było, że nas wciągnęło, że go pokochaliśmy, jego bohaterów i oglądaliśmy, a teraz żyje on dalej tutaj na naszej stronce...nieprawdaż 
Nie wierzę, że tak szybko zapomniał o Isabel. Rozumiem żal, ból i uczucie odrzucenia i to wszystko potęguje jeszcze ta sytuacja, ale...myślę, że to skutek tego...Jesse uważa, że teraz jest tylko Maria, ona jest blisko, ona go rozumie, bo cierpi podobnie jak on i to nie tylko z powodu odrzucenia przez bliską osobę i chyba mu się wydaje, że to uczucie to coś więcej niż przyjaźń...
). Jesse był taki...bezosobowy 
czemu Max a nie Billy Joe, albo inny Jimmy?
