forum.roswell.pl

No tak. A zarzekałam się, że nie będę tego tłumaczyć... Eh... Nie wytrzymałam. Wiem, że nie jest to tłumaczenie najwyższych lotów, ale ponieważ nikt inny nie kwapił się do tego... Spróbowałam. Mam nadzieję, że jest możliwe...

Opowiadanie w oryginale nosi tytuł "Antarian Sky", autorką jest RosDeidre... Oto link do jej strony, jakby ktoś uznał, że lepiej poczytać w oryginale:
http://www.rosdeidre.com/deidre/main.html


Antarskie Niebo
Część I


Szlak. Moment uchwycony w czasie, postacie w tańcu, splecione dłonie, cień spleciony ze światłem. Stare bitwy rozegrane dawno temu, zawieszone w równowadze tak długo, dopóki przypominają o tym rzeźby.
Podniesiona broń, koń stający dęba i unoszący głowę, chwila zagubiona w czasie.
Cesarstwo rozpada się.
Stała w British Museum, studiowała kolekcję antyków i chodziła po Partenonie. Sama... Zawsze sama. To, że Maria przelatywała prze Atlantyk by towarzyszyć jej w wycieczkach Eurailem, nic nie znaczyło. Albo że któryś z jej kolegów z programu wymiany edukacyjnej zaproponował wspólne snucie się po muzeum. W jej wspomnieniach zawsze była z boku, podziwiając antyczne dramaty i tragedie uchwycone i zatrzymane w kamieniu, zastanawiając się, jak te wspaniałe postaci, nieśmiertelne i mityczne, wciąż umierają bardzo powolną śmiercią przez niezliczone lata. Ale w przeciwieństwie do niej, do Liz Parker, nie były całkiem samotne. Przez wieki były otoczone dłońmi artystów, budowniczych i zwykłych ludzi.
Szlak. Pierwszy termin, którego nauczyła się na historii sztuki jakieś osiem lat temu. Termin rodem z ozdobnych rzeźb i ornament na ścianach budynków, na przykład na greckich i rzymskich świątyniach.
I nie wiedzieć czemu, co nocy o tym śniła.
W jej śnie zawsze był stok wzgórza poznaczony cętkami światła, jakieś egzotyczne miejsce jak Ateny albo Rzym. Wszędzie rozkruszające się budynki, ruiny i gruzy. Kamienne kloce i frontony.
Kamienie i gorące powietrze drgające w pustynnych mirażach.
A potem znowu ten szlak.
Władca, służba zgięta w pokłonach, czasami żołnierze. Trzepoczące karty w otwartych księgach historii sztuki... slajdy pojawiające się na ścianie sali wykładowej. Kalejdoskop królów i władców, tragedii i klęsk. I zawsze na pierwszy plan wysuwało się niebo, jakby żywcem wyjęte z obrazów impresjonistów, pełne różu, purpury i jasnych, złocistych cętek. Zbyt jasne. Nieziemskie. Jak teraz, gdy leżała na plecach u stóp świątyni, z ramionami wyciągniętymi wzdłuż ciała, niezdolna do najmniejszego ruchu, nie czując kompletnie nic. Po prostu patrzyła na chmury przepływające szybko na purpurowym niebie. Zbyt szybko, aż słońce zaczęło zachodzić w niesamowitym tempie, a ona wciąż była jakby unieruchomiona. Jej dłonie stały się lodowate, stopy zdrętwiały.
A jej twarz zawsze była ściągnięta pod wpływem straszliwego bólu. Szczególnie czuła ból w szczęce, gdy walczyła o to, by coś powiedzieć, mogła tylko błagać o pomoc.
Pomóż mi, jęczała nie wiedząc nawet co mówi. Kochaj mnie, zobacz mnie... uznaj moje istnienie. Uzdrów mnie.Ale cały czas była sama, załamana... i zupełnie niezdolna do powiedzenia czegokolwiek.
Liz obudziła się nagle, wilgotna kołdra spowijała ją niczym kokon. Przycisnęła kurczowo dłonie do gardła, ruszając bezgłośnie wargami. Boże, czemu to zawsze jest takie realistyczne, ta chęć krzyczenia z bólu...? Jej nocna koszulka była cała mokra od potu, włosy przykleiły się do karku...
Liz potarła bolącą szczękę. Jej dentysta mówił, że zgrzyta za mocno zębami podczas snu i dlatego budzi się z bólem. Ale nie potrafił ustalić, co jest tego przyczyną i nie bardzo mógł jej pomóc.
Opadła z powrotem na materac, otulając się ponownie kołdrą i modląc się, by sen już się skończył. I zastanawiała się, dlaczego te sny zaczęły się podczas jej pierwszego roku studiów, w śnieżny poranek w Wirginii... dokładnie jeden dzień po śmierci Maxa Evansa.
***
Liz pociągnęła łyk kawy i otuliła się szczelniej płaszczem. Zimy w Santa Fe były nieprzyjemnie chłodne z lodowatymi wiatrami zrywającymi się w najmniej spodziewanych momentach. Uwielbiała za to, gdy światła migotały w ciemnościach na ulicy, gdy wciągała do płuc świeże, zimowe powietrze. Roswell nigdy takie nie było, tam powietrze zawsze było pełne kurzu i drżało z gorąca.
Kupiła mały dom zaledwie kilka przecznic od “swojego” placu, co oznaczało, że w każdej chwili mogła pójść do swojej galerii. Zwłaszcza, że mieszkała niemalże w małym sklepiku; przychodziła na ogół wtedy, gdy było jeszcze ciemno, a wychodziła długo po zachodzie słońca.
Zerknęła na zegarek, poprawiła wełniany szalik owinięty dookoła szyi i upiła mały łyk kawy. Szósta trzydzieści rano. “Znowu za późno” pomyślała uśmiechając się krzywo gdy jej oczom ukazał się plac. Jej galeria była na rogu, prawdopodobnie w jednym z najmniej uroczych „ostoi” sztuki w samym sercu miasta.
Zabawne, jak wszystko się zmieniło, jak różniło się od tego, o czym zawsze marzyła. Jej ojciec przez lata proponował jej współpracę, żeby otworzyła drugą kawiarnię na drugim końcu Roswell, pomysł rodzinnego biznesu nie przypadł jej jednak do gustu. Ale, o ironio, stała się przedsiębiorcą, i to takim, który był szczytem marzeń jej ojca – wiodła przyzwoite życie nie tylko prowadząc galerię, ale także wyławiając z tłumu nowych, zdolnych artystów.
Jej ojciec z trudem hamował swoją radość i dumę, choć i tak chełpił się przed wszystkimi swoimi znajomymi w Roswell, że jego córka odziedziczyła po nim bystrość w biznesie. I kiedy cztery razy do roku leciała do Nowego Jorku, zawsze dzwonił do niej wieczorem by zapytać się o rezultaty jej spotkań w Soho.
Liz dotarła do drzwi swojej galerii i zatrzymała się, wymacując klucz w kieszeni ręką w grubej rękawiczce.
Nie mogła go jakoś złapać, żonglując jednocześnie papierowym kubkiem z kawą. I wtedy właśnie zobaczyła to, bezpiecznie schowane w kącie przy wejściu, oparte po prostu o szklane drzwi. Było owinięte w nietknięty, brązowy papier, przewiązane mocnym sznurkiem. Niezbyt duże, czekające jak zwykła kartka pocztowa. Patrzyła na to przez chwilę z zastanowieniem – to było tak niecodzienne... Była raczej przyzwyczajona do uległych próśb i setek pytań, do zdesperowanych artystów błagających o chwilkę uwagi agenta... Ale takie rzeczy najczęściej przychodziły pocztą przez FedEx, a listy z prośbami jako e-maile. Nikt nigdy nie zostawił ot tak sobie paczki przed jej drzwiami jak teraz, jak jakiś złowrogi talizman w środku nocy. Liz w dalszym ciągu patrzyła się na to i zastanawiała się, jaki zdesperowany artysta mógłby podrzucić swoją oryginalną pracę do jej galerii, ryzykując kradzież lub chociażby wyrzucenie bez namysłu. Ale w końcu ciekawość wzięła w niej górę i powoli schyliła się by podnieść osobliwą paczkę. Brązowy papier zaszeleścił jak jesienne, suche liście gdy wzięła to do góry – wtedy też Zauważyła zwykłą, białą kartkę zatkniętą za papier. Nie było na niej nazwiska artysty, żadnego numeru telefonu ani adresu. Tylko jedno proste zdanie.
Otwórz Oczy.
***
-Dobrze, wiem, że to ty to zostawiłeś – Liz przycisnęła słuchawkę do ucha, pisząc jednocześnie odpowiedź na email znajomego kupca obrazów z NY.
-Nie wiem o czym do diabła mówisz – zirytował się Michael po drugiej stronie linii. Zdawał się być bardzo rozdrażniony i zmęczony, choć Liz cierpliwie poczekała do 10 rano, co było najwcześniejszą porą o jakiej mógł z nią pogadać.
-Michael, to wcale nie jest śmieszne.
-Nic nie robię! – zawołał niecierpliwie. W tle słyszała muzykę odbijająca się echem na jego strychu. – Jestem poważny, nie mam pojęcia o czym do diabła mówisz.
-O dziwnej paczce którą zostawiłeś tutaj w środku nocy!
-W środku nocy to ja spałem.
-To po pierwsze– zażartowała. Zazwyczaj Michael malował do trzeciej, czwartej nad ranem, a potem spał do 10.
- Martwy okres – odburknął.
- Czy mam się martwić?
- Dzięki za pocieszenie.
-To nie moja działka – odparła, okręcając się na swoim fotelu, gdy zadźwięczał mały dzwonek nad drzwiami. Podstarzała para, najwyraźniej turyści, weszli do galerii. – Moim zadaniem jest utrzymywać cię na fali. Nowy Jork oczekuje czegoś ode mnie w ciągu dwóch tygodni.
-Tak, Liz, od ciebie – roześmiał się. Usłyszała, jak pociągnął duży łyk kawy. – To nie znaczy, że oczekują czegoś ode mnie.
-Nie, Michael, Leon chce trzech nowych obrazów. Twoich.
-Liz, musisz sobie znaleźć jakiś nowy talent - zaproponował łagodnie. – Wiesz, dlaczego w tym siedzę....
-Dla pieniędzy.
-Tak, ostatnio to ty byłaś tego przyczyną, kotku.
-Dlaczego zostawiłeś mi ten obraz? – nacisnęła znowu; wiedziała, że zaczyna być irytująca.
-Poddaję się – odparł i zanim zdążyła otworzyć usta, rozłączył się.
Obróciła się w fotelu i zerknęła na paczkę leżącą na ladzie. Jeszcze jej nie otworzyła, cały czas była tak samo tajemnicza. Wolała poczekać by zadzwonić najpierw do Michaela, choć zdawała sobie sprawę, że on był zbyt chłopięcy i dziecinny by zrobić coś takiego. Zazwyczaj przynosił swoje obrazy do galerii z pompą, spragniony jej pochwał i reakcji. Tak ryzykowne zostawienie jednego ze swoich dzieł, zdecydowanie nie było w jego stylu.
Ale mimo wszystko liczyła na to, że coś jej wyjaśni, powie, że ten obraz to jedna z prac jego kumpli-artystów z miasta. Potrzebowała tego typu wyjaśnienia, nie potrafiła jakoś pojąć, dlaczego ta paczka aż tak bardzo ją zaniepokoiła i ... wzburzyła. Ta paczka wzbudzała w niej dziwny niepokój. Jak ktoś, kogo zobaczyłeś w przejeżdżającym pociągu, kto wygląda jak dawno stracony przyjaciel, ale to jednak nie jest on...
Przez osiem lat wypatrywała w tłumie Maxa. Przez osiem lat kursując między kontynentami, jeżdżąc nowojorskim metrem, chodząc po lotniskach, zawsze go wypatrywała. Zawsze wykorzystywała setki niezliczonych okazji by uchwycić przelotne spojrzenie oczu, które okazywały się być zielone. Albo inny nos czy zarys policzka. Ale nigdy go nie zauważyła, nie ważne, jak bardzo starała się go dostrzec. Szukała, chociaż wiedziała, że on nie żyje. Ale nie mogła przestać... Stare przyzwyczajenia trudno umierają.
Teraz więc obraz leżał na blacie jej dużego kontuaru, starannie apakowany w brązowy papier, którego brzegi odchylały się lekko jakby zachęcając do całkowitego otwarcia.. I w jakiś sposób przypominał jej o nieznajomych w pociągach, mężczyznach odwracających się na Piątej Alei... o uchwyconych chwilach, które były tak pełne prawdopodobieństwa.
„Pakunek jest niewielki, więc najprawdopodobniej jest to obraz” pomyślała sięgając po swój nóż do papieru.
„Otwórz Oczy” pomyślała wstrzymując oddech gdy powoli przecięła papier. Rozwinął się jak kwiat odsłaniając istną feerię barw – purpura, złoto i delikatny róż. Niebo. Wielka, niesamowita panorama nieba nie z tego świata.
Zupełnie jak z jej snów.

Antarian Sky nareszcie tlumaczone!!! Ach, Nan, z radosci przesylam Ci wielkie DZIEKUJE!!!!!! Dzieki Tobie fani nie znajacy angielskiego moga skosztowac kawalka twórczosci Ros Deidre.... z wrazenia chyba nie zasne...

Ha ha... No ja nie wiem, jestem dość sceptyczna... Podziękuj Maddie, to ona mnie zdopingowała... I co to jest to "segue", bo będę skompromitowana...

Nan, chylę głowę. A jednak...Pamiętaj, jak zaczęłaś to musisz skończyć. Inaczej Cię znajdę i uduszę. Moje ukochane opowiadanie, tak piekne i trudne, że niewiele osób zdecydowało by sie na to. Ale każde tłumaczenie opwiadania to jak ukochane dziecko. Trzeba je kochać aby przemawiało także do nas..Początek cudowny, czekam na dalszy ciąg...Życzę weny twórczej, nieskończonej cierpliwości i dużo serca.
Pozwoliłam sobie umieścić oryginalny fanart do tego opowiadania.
Przykro mi ale nie znalazłam "segue" swoim słowniku.

No to leżę... Tytuł obrazu będzie niepełny Niedobrze.
Elu, a ty myślisz, że co...? Zacznę i nie skończę...? Chyba, że się kompletnie zaplątam pod koniec, włosy mi stają na głowie, jak przeglądałam dalsze części... Jak to skończę to idę na tłumacza I dzięki Eluś za miłe słowa Hotaru, tobie również dziękuję... Po wiadomości, że Lizziett też zaczęła to tłumaczyć ale zrezygnowała... Miałam pewne eee... wątpliwości...

...jedną nogą juz za progiem(lecę na zajęcia) postanowiłam włączyć sobie jednak kompa i co widzę?!
Nan- jesteś wielka, wspaniała, mądra, utalantowana, nieprzewidywalna, szalona i uwielbiam cię!! to zadna wazelina, jak gdybyś miała wątpliwości....co do tego słowa...pewnie to co powiem jest głupie , ale kojarzy mi sie z bardzo podobnym łacińskim słowem oznaczającym "pole"...może więc...pole marzeń?









BEST ANGSTY FIC





with Antarian Nights









Max to Liz: "Because soul mates…love forever," he whispered fiercely.

Nan teraz to już nie masz wyboru !
piękne opowiadanie, a że ja ostatnio się rozczytałam...to niech to będzie dla ciebie motywacja

Nan jesteś poprostu wspaniała. Co tu więcej mówić?!

No ladnie... Od razu po wejściu do szkoły poleciałam do biblioteki i zaczęłam przeglądać słowniki... Oczywiście znalazłam to w ostatnim, w którym szukałam. ALE znalazłam... "segue - verb, to move smoothly from one state to another" czy coś takiego... Ulżyło mi. Jednak jeszcze nie kuleje... To ja sobie teraz grzecznie podrepczę do Worda a potem czarowna wizja fizyki...

PS: Proszę nie przesadzać z tymi wielkościami. Poza tym polecam wejść na stronę RosDeidre do działu "Soundtrack" - można ściągnąć muzykę z opowiadania większość utworów pojawia się co prawda za jakieś 14 części, ale ja bardzo lubię Carly Simon...

Nan czyżbym miała rację że danie tego na forum będzie bardzo doberym krokiem ? A ja sama zwątpiłam w to że dasz, po jakimś poprzednim mailu ze zdaniem "Chyba jednak to będzie jednorazowe tłumaczenie". Ale świetnie, że dałas i czekam na następne części!

Przypominam, że teraz opowiadania można także własnoręcznie dodawać do działu Fan-fictions na xcom...

Antarian Sky... Ileż to się naczytałem, jakie to świetne, wspaniałe, wzruszające opowiadanie... I tylko zastanawiałem się, czy kiedyś uda mi się je przeczytać. Myślałem nawet, że może spróbowałbym przetłumaczyć, skoro nikt się do tego jeszcze nie zabiera... A tu taka niespodzianka Teraz już nie muszę Zamiast tego - drugie pytanie - kiedy ja to przeczytam w wersji polskiej??? Ktoś ma pomysł, jak zwiększyć ilość wolnego czasu?

Nan jesteś wspaniała na forum bardzo wiele pisaliście o Antarian Sky i jestem Ci ogromnie wdzięczna że mogę je wreszcie przeczytać w polskim przekładzie Dziękuję

{o} nie przesadzaj z tym brakiem czasu na czytanie. Przy pięknych opowiadaniach czas sie zatrzymuje. Ja mam propozycję dla odważnych. Jest jeszcze jedno piękne opowiadanie tej samej autorki "Antariańskie Noce". W stylu Legend Kamiennych Komnat, czeka na odważnego...To rarytas...

I do niego, na zachętę fanart:

Tak... czas się zatrzymuje, a potem, nagle - ojej! już pierwsza!

jejku no nie...dlaczego doba jest taka krótka ?!!

Owszem, Maddie, miałaś rację dzięki za zdopingowanie
Miałam to wrzucić wczoraj, ale ponieważ tata zaczął coś wymyślać nowego z komputerem, monitor dostał akromegalii i w rezultacie trzeba było sformatować dysk... Wrzucam dzisiaj. Miłego czytania, jak na razie ciągle coś mi przeszkadza


Antarskie Niebo
Część II

-Słuchaj, Michael – zaczęła gdy tylko wszedł do galerii. – To nie jest śmieszne – podał jej kubek Starbucka i popatrzył jej w oczy. Jego wzrok jak zwykle był pełen melancholii, długie, brązowe włosy były rozczochrane no i powinien wziąć prysznic. “Typowy Michael” pomyślała gdy popatrzył na nią wilkiem.
-To już wiem, mówiłaś to przez telefon. Gdzie to-to jest? – zapytał przechodząc obok niej i rozglądając się dookoła. Zszedł na dół ze strychu, który wynajmował nad galerią, kiedy zadzwoniła po raz drugi... Po otworzeniu paczki.
W milczeniu wskazała na obraz, który wisiał teraz na ścianie galerii. Chciała zobaczyć, jak będzie wyglądał z jakimś tłem, jak będzie się prezentował – tak, jakby mógł wywrzeć na niej jeszcze większe wrażenie. Michael odwrócił się na pięcie, Liz zaś pociągnęła łyk gorącej, parującej kawy.
Michael milczał przez dłuższą chwilą, studiując dokładnie każdy szczegół, opierając się o niewielką ladę. Niemalże wibrujące kolory zachwycały jeszcze bardziej na tle ściany, wydawały się być jeszcze bardziej magiczne i tajemnicze. Nierealne niebo rozciągało się szeroko, przepełnione promieniującymi kolorami przechodzącymi łagodnie z jednego w kolejny. Ruch. To właśnie słowo rozbrzmiewało wciąż w umyśle Liz. Jak jedno z dzieł Turnera, ten obraz emanował energią i ruchem.
Postać anioła wznoszącego się ku niebu, z ramionami wyciągniętymi w bok, otwartymi wobec nieba. Witający swoje przeznaczenie. Ale twarz anioła była ciemna i odcinała się od pięknych, łagodnych kolorów otaczających go. Był całkowicie spowity czernią, jakby uosobienie apotezy.
Po plecach Liz przeleciał zimny dreszcz gdy spoglądała na obraz, czuła wprost jego magnetyczne przyciąganie. Podeszła powoli niego i przesunęła ostrożnie palcami po jego powierzchni. Musiała poczuć pociągnięcia pędzla, ich szorstką fakturę – musiała wejść w obraz, tak, jak robi się to ze snami. I znalazła się w środku, niebo rozciągało się nad nią... opuściła ramiona wzdłuż ciała i patrzyła w górę, lecz zamiast anioła zobaczyła świątynię ze snów, kruszącą się i zniszczoną. Roztrzaskaną.
-Żadnego listu ani notatki? – zapytał Michael podchodząc bliżej do obrazu. Liz została gwałtownie ściągnięta z powrotem na ziemię, mimo woli wzdrygnęła się.
-Hm..? – zawahała się przez chwilę, a potem skłamała. – Nie, nic - nie wiedziała dlaczego nie chciała powiedzieć mu o kartce. – Przypuszczam, że to jakiś artysta szukający rozgłosu.
-Być może – odparł Michael, ciągle nie odrywając wzroku od obrazu. – Boże, to jest mocne uderzenie, co? – zauważyła w jego głosie nutkę zazdrości. Konkurencja.
-Podoba mi się to – szepnęła dotykając delikatnie powierzchni obrazu, czując, jak wprost dźwięczą w środku niej, osnuwają jej duszę swoją nieziemską magią.
-Po prostu umie się podlizać i tyle – ocenił z irytacją Michael.
-Jesteś zazdrosny – roześmiała się Liz patrząc na niego z niejakim zdziwieniem. Jego wzrok przesunął się po niej lekko. Wiedział. Oboje zawsze potrafili to zrobić, od tamtego pamiętnego dnia na wzgórzu jakieś 10 lat temu.
A potem...
-Dlaczego do diabła miałbym być zazdrosny, Liz? – poczuła, jak wypuścił powoli powietrze z płuc. – Moje prace są znane tak, jak chciałem.
-Jasne – uśmiechnęła się pod nosem; nagle jego nastrój wydał jej się wyjątkowo seksowny i czarujący. – Więc to po prostu przyznaj.
-Przyznać co?
-Że ktokolwiek to namalował, jest naprawdę dobry.
Wstrzymawszy oddech, zmrużonymi oczami spoglądał na obraz. Liz obserwowała jego reakcje, sposób, w jaki jego oczy wędrowały po obrazie niczym żywe srebro.
-Ty się na tym lepiej znasz - wzruszył obojętnie ramionami.
-Dlaczego po prostu nie przyznasz tego? – zapytała ze zrezygnowaniem. Boże, doprowadzał ją do szału... kiedy odsunął długie włosy z oczu, miała ochotę go pocałować. Skończyć to idiotyczne sterczenie w miejscu raz na zawsze, i przycisnąć jego usta do swoich w długim i namiętnym pocałunku.
Ale to wymagałoby ruchu, czegoś innego niż trwanie w tym nieruchomym tańcu...
-Kto mógłby zostawić coś takiego na twoim progu, hm? – zapytał obracając się by spojrzeć jej w twarz, i nagle znów była w Roswell, 10 lat wcześniej.
Wielka KosmicznaOtchłań . Konspiracja. Ktoś zawsze ich ścigał. Niezwykłe czasy gdy wszystkie zagrożenia zniknęły i nagle czas stanął w miejscu. Max zwoływał spotkanie w piwnicy UFO Center, Michael dalej był niecierpliwy, zły i rwący się do czynów, zdecydowany za wszelką cenę dowiedzieć się czegoś więcej o swoim gatunku. Zupełnie nie jak ten, który stał przed nią, ubrany w gruby wełniany sweter i spłowiałe dżinsy, pijący kawę. Artysta z krwi i kości. Nie kosmita ani uprzywilejowany głównodowodzący z całkowicie ustalonym przeznaczeniem. Hm, szczególnie nie to ostatnie...
-Liz...? – zapytał. – Słyszysz mnie? – zdawał się być jakby zaniepokojony, gdy zamrugała oczami usiłując się skupić.
Skinęła głową z zakłopotaniem.
-Nie uważasz, że to trochę dziwne, tak po prostu zostawić... to – wytknął szyderczo obraz. – zupełnie anonimowo na twoim progu? Przecież wszystko może się zdarzyć... Wszystko – popatrzył na nią, dając jej do zrozumienia co tak naprawdę miał na myśli. Mogłoby się dziać coś absolutnie kosmicznego, chociaż cały ten bałagan zostawili za sobą dawno temu.
Zastanowiła się przez chwilę i wróciła myślami do Roswell. Do innego Michaela, do czasów, gdy Max nadal był z nimi... Zamknęła oczy by odegnać wspomnienia... wciąż tak żywe. Zbyt żywe...
Chmury przepływające nad głową, ramiona wyciągnięte wzdłuż ciała, niekończący się, pulsujący ból w szczęce. Załamana. Zziębnięta i pojmana.
Patrzyła na niebo przepełnione dymem, który ciągnął się niczym warkocz komety śmierci...
-Liz – szepnął, jego głos był zaskakująco łagodny. Poczuła jego dużą dłoń na swoim ramieniu, jego ciepły oddech na swoim policzku, gdy otworzyła szeroko oczy. –Przepraszam, ja... nie chciałem, żeby to tak wyszło – powiedział delikatnie. Po latach wspólnej pracy i bycia tylko przyjaciółmi znał ją zbyt dobrze. Po tym, jak oboje starali się żyć bez Maxa.
-Myślę, że to faktycznie dziwne – odparła ignorując łagodne zaniepokojenie w jego głosie; on jednak nie zabrał dłoni z jej ramienia, przeciwnie, przycisnął ją lekko.
-W takim razie – zasugerował lekko – zrobił to pewnie ktoś pretendujący do bycia artystą, spragniony chwili uwagi ze strony Liz Parker.
“Jak ty” miała ochotę dodać, czując jak niewypowiedziane słowa parzą jej gardło. Zupełnie jak ty, Michaelu Guerinie.
Michael odwrócił się powoli wsuwając rękę pod jej ramię. Stali w milczeniu i patrzyli na obraz.
-Boże, to jest piękne. Sposób, w jaki on używa kolorów jest tak... niesamowicie sugestywny i mocny... – szepnęła niepewnie, zdając sobie sprawę, jaka była jej prawdziwa reakcja. – Poruszył mnie...
-On? – zapytał ostro Michael, natychmiast zauważając jej wahanie. – Skąd wiesz, że to jest facet?
Jakby nieobecna duchem, Liz potarła szczękę zastanawiając się, dlaczego tak jasno czuła to, że artysta był mężczyzną.
-Nie wiem, po prostu... czuję to – wspominanie o tożsamości artysty spowodowało, że po jej skórze przebiegł mały dreszcz, że nagle dotknęła tych części swojego serca, które były od dawna uśpione.
Michael zacieśnił uścisk swojej dłoni dookoła jej ramienia prawie niedostrzegalnie, przyciągając ją lekko do siebie. Ona jednak zignorowała jego rękę przesuwającą się po jej ramieniu... jak zelektryzował jej ciało.
-W takim razie chyba poczekamy – zaproponował po chwili. Chwili, w której jej serce biło niespokojnie, gdy czuła, jak bije jego własne w magnetycznej niemalże ciszy panującej między nimi.
-Czekamy – zgodziła się wzdychając ciężko.
***
Michael był pierwszym, który wybiegł do niej tamtego dnia przed jaskinią z inkubatorami, prawie 10 lat temu. Ale ten właśnie moment był na stałe wyryty w jej wspomnieniach. Jeden z rodzaju tych szczegółów, które nabierają znaczenia po fakcie.
-Chyba czekamy – powiedział gdy zatrzymali się przed jaskinią. Świat wydawał się być wyostrzony i zbyt słoneczny, gdy ich oczy powoli odzwyczajały się od ciemnawej przestrzeni granolithu
-Ma mało czasu – przypomniała Isabel. – Coś około dwóch minut.
-Maxwell zrobi to co musi i nie będzie się bawił – zapewnił nieco zuchwale Michael, jego wzrok powędrował niedostrzegalnie w kierunku Liz, chociaż był tak blisko z Marią.
Minuty płynęły powoli, czas odlotuzbliżał się nieubłaganie, ale Max nadal nie pokazywał się w wyjściu.
Potem wszystko zaczęło się zamazywać w jej pamięci, jakby seria sklejonych razem obrazów w pomieszanym kolażu.
Żar, dym i kamienie, poszarpane w pamięci, zmieszane brutalnie razem.
Granolith wystrzelił w powietrze, lawina kamieni zalała zbocze wzgórza gdy odrzuciło ją wraz z innymi w dół kamiennego stoku. Potem gdy chmura dymu opadła a oni leżeli bez tchu na rumowisku, usiłując zebrać siły, to Michael pierwszy zerwał się i popędził na szczyt przerzucając kamienne odłamki próbując odnaleźć Maxa. Maria przytrzymywała ją mocno, nie pozwalając jej pójść za nim. Gdy Max powiedział im, żeby wyszli, żeby dali mu tylko kilka minut w środku jaskini z Tess, nie przypuszczała, że będzie to ostatni raz gdy go widziała. Milczeli, nie wyobrażając sobie, że Max mógłby tak po prostu rozpłynąć się i zniknąć, ale milczenie to pełne było napięcia i miażdzącej wręcz wagi tego, co się przed chwilą stało.
Ale kiedy Michael powoli dołączył do nich, ze zwieszoną głową i twarzą, z której nie można było nic wyczytać, Liz już wiedziała, zanim cokolwiek powiedział. Nie było Maxa. Isabel szalała, ale ona, Liz, była niesamowicie spokojna i świadoma.
Max odleciał razem z Tess. Koniec historii. Nie tak, jak kocham ciebie... Nie tak, jak kocham ciebie... nie tak, jak kocham ciebie. Słowa brzmiały tak, jak uderzenia jej serca, uparcie powracały w hipnotycznym rytmie gdy obserwowała Michaela stojącego na porozrywanych skałach.
Popatrzyła w bok na ukrytą jaskinię, przypominającą stare ruiny na rzymskim wzgórzu – i modliła się, żeby jej przeczucie okazało się mylne. Żeby Max wyłonił się z jaskini, wziął ją w ramiona i pocałował.
Nie tak, jak kocham ciebie, nie tak, jak kocham ciebie...
Jej dłoń dotknęła gardła gdy desperacko usiłowała wciągnąć powietrze do płuc, łzy piekły ją w oczy gdy obserwowała, jak Michael schodzi ze skał. Klęczała na zakurzonej ziemi, gdy stanął obok nich, Isabel z płaczem wpadła w jego ramiona. Wzrok Michaela spotkał się ze wzrokiem Liz – oboje milczeli. W jego udręczonych oczach pojawiły się łzy, gdy patrzył w jej oczy, niezdolny do powiedzenia ani słowa.
-Nie ma go – Liz niemalże zmusiła się do wyszeptania tego. To nie było pytanie, raczej stwierdzenie faktu... Michael opuścił na chwile wzrok, gdy Maria przytuliła się do jego boku, a Isabel przylgnęła do niego. Potem powoli znowu podniósł na nią wzrok. Mógł powiedzieć tylko jedno.
-Przykro mi.
I nie przestał nigdy powtarzać tych dwóch słów, przez całe 10 lat. Tych dwoje zawsze było jakby zamrożonych w tamtej chwili, niczym dwie antyczne rzeźby ze snu Liz, niezdolne do wypowiedzenia czegokolwiek, co powinno było paść.
Te słowa jednak zawsze wisiały między nimi, niewypowiedziane choć wciąż obecne.
Przykro mi.
Słowa, których Max nigdy nie wypowiedział przed zamienieniem się w senną chmurę pamięci na tamtym pustynnym wzgórzu.
***
Było po piątej po południu, gdy Liz nadal “wisiała na linii” z Nowym Jorkiem. Powinna pojechać tam w ciągu najbliższych kilku tygodni i była szalenie zaabsorbowana ustalaniem spotkań z nabywcami obrazów i
pośrednikami. Siedziała przy biurku, prowizorycznym miejscu na wpół ukrytym za ladą, i sprawdzała nowe e-maile, które przyszły do niej w ciągu zaledwie paru godzin.
Kilka listów z zapytaniami zalegało jej skrzynkę, jak również żarcik od Marii, w jednej linijce tematu “Wciąż żyjesz, chica? Do zobaczenia za dwa tygodnie!” I tyle.
Ale nagle dostrzegła nowy email od kogoś nieznanego. DavidPeyton321@newmex.net. Otworzyła skrzynkę w momencie gdy Leon w końcu podszedł do słuchawki. Cały czas trzymała telefon przy uchu i wykorzystała ten moment jego nieobecności by sprawdzić pocztę.
-Liz – jego śmiech był chrapliwym śmiechem palacza. – Mam wspaniałe wieści.
-Świetnie, o co chodzi? – zapytała otwierając e-maila od tajemniczego Davida Peytona.
-Sprzedałem ostatni obraz Guerina. Zgadnij za ile.
Pomyślała przez chwilę, zastanawiając się jaka suma mogłaby aż tak zaskoczyć Leona, zwłaszcza że niełatwo dał się ponosić wyobraźni.
-Nie wiem... Osiem tysięcy? – zaproponowała, ale jej wzrok padł na nowootwartego e-maila. Jedna linijka tekstu “mrugnęła” do niej z ekranu monitora. “Czy to ma przyszłość?”
-Dziesięć tysięcy! – roześmiał się Leon z entuzjazmem. – Musisz mi przywieźć jakieś jego nowe obrazy. Myślę, że w końcu się tutaj przebije... No i chcę pogadać o jakiejś dużej, wymagającej imprezie.
-Okey – wymruczała Liz patrząc na ekran komputera. “Czy to ma przyszłość?” Co za nieznośny człowiek mógł wysłać takie pytanie?! Poczuła, jak rośnie jej wściekłość i irytacja, poczuła się niesamowicie oburzona, nie ważne, jak bardzo musiał być utalentowany.
-No, Liz, muszę zmykać – zabuczał w słuchawce głos Leona. – Ktoś przyszedł... Pogadamy rano.
Liz szybko wstała od biurka i podeszła do szklanych drzwi galerii. Odwróciła tabliczkę na “zamknięte”, zasunęła zasuwę i popatrzyła na ciemniejący plac. O tej porze roku zmrok tak szybko zapadał, okrywając stary skwer delikatną ciszą i spokojem – nawet z tłumami turystów i ulicznych sprzedawców.
Zerknęła w bok, patrząc gdzieś w ciemność i poczuła dziwny dreszcz przebiegający jej po plecach. Tak, jakby ktoś obserwował ją, patrzył na nią tuż zza szklanych drzwi. Ktoś kto sam był niewidoczny i dobrze ukryty w lodowatym zmroku.
Liz cofnęła się masując powoli kark. Rozejrzała się po ciasnych czterech ścianach galerii, tak, jak często to robiła o tej porze dnia. Obrazy wisiały od podłogi po sufit w ponętnym pokazie, zamierzając oczarować każdego. Niczym słońce nad Nowym Meksykiem, refleksy kolorów rozjaśniały ściany.
To był jej gust, z którego znana była od Santa Fe po sam środek Manhattanu. Liz Parker miała niezwykłe wyczucie kolorów i form. W miejscowej biznesowej gazecie określono ją jako mającą “nieskazitelne zmysły”. Teraz, kiedy dzwoniła do niektórych nabywców żeby przekonać ich do jakiegoś nowego odkrycia, nie wahali się, bo znali poziom jej odkryć.
Podeszła do szklanej wystawowej lady, pełnej o wiele mniejszych błyskotek i rzeźb – czegoś, co jak magnes przyciągało turystów. Jej wzrok powędrował w kierunku aktualnego ustawienia prac w galerii i zaczęła się zastanawiać jak je poprzewieszać. Jednak pomimo jej najlepszych chęci i największych wysiłków, jej oczy powędrowały w kierunku jednego nowego obrazu, który wisiał dokładnie na wprost niej.
“Czy to ma przyszłość?” Miała odpowiedzieć szczerze? Czy raczej skreślić Davida Peytona jednym ruchem ręki?
Gardziła sztuczkami i taktykami niby-artystów, którzy zawsze natrętnie domagali się uwagi na setki dziwacznych i wymyślnych sposobów. Często zastanawiała się, dlaczego kręcili, motali i meandrowali zamiast powiedzieć wprost o co im chodzi.
Dlatego też nieuchwytny David Peyton zrobił na niej wrażenie, razem ze swoim zwięzłym i jakże treściwym e-mailem, nawet bez jego numeru telefonu. Instynkt radził jej, by zapomniała o uwodzicielskim obrazie, ale jej serce mówiło coś zupełnie przeciwnego, gdy podchodziła do jego pracy przyciągana jakimś niezwykłym magnetyzmem. Przypominał jej o innym obrazie, którego nie mogła sobie jakoś przypomnieć. Sposób, w jaki anioł odrywał się od ziemi i leciał ku niebu... Mocna czerń skontrastowana z żywymi kolorami... no cóż, to akurat kojarzyło jej się z Gauginem. Ale nie anioł... Nie mogła zrozumieć tego niepokoju, jaki w niej budził.
Podeszła do komputera i zaczęła szybko pisać. “Poszukujesz przedstawiciela?” Poczuła się rozdrażniona i zirytowana, chciała dodać jeszcze coś błahego, w końcu dostawała setki takich pytań w ciągu miesiąca – ale w końcu nic nie dopisała i wysłała e-maila.
Minutę później dostała odpowiedź.
“Jestem ciekawy pani opinii, co pani myśli o mojej pracy”. Zaskoczona Liz przesunęła ręką po włosach i niemalże jęknęła.
-Davidzie Peyton, uduszę cię! - krzyknęła siadając gwałtownie na krześle. - Jesteś strasznie nieznośny!
“Czy ten facet uznaje tylko jednolinijkową korespondencję? Dobrze, że jest malarzem a nie pisarzem" pomyślała zdesperowana Liz przewracając oczami. Miała już zamiar wyjść i wrócić do domu, założyła już płaszcz i owinęła szyję szalikiem.
Coś jednak kazało jej jeszcze raz sprawdzić pocztę, chociaż zgasiła już światła w galerii. Teraz żałowała tej decyzji, jej ciekawość wzięła nad nią górę. “Słuchaj, nie mam w zwyczaju porozumiewać się w rytmie staccato. Może przyszedłbyś jutro do galerii i porozmawialibyśmy o twojej pracy, którą ja ewentualnie mogłabym reprezentować. Zgoda? W przeciwnym razie lepiej nie marnujmy sobie nawzajem czasu”. Nacisnęła “wyślij” i natychmiast wyłączyła komputer. “No” pomyślała z niejaką satysfakcją. “To powinno dać mu do myślenia”. W ciemnościach zadzwonił telefon, tym razem to był Michael.
-Coś nowego? – zapytał, a Liz odniosła wrażenie, że był nieco... zanadto zainteresowany. I to nie dlatego, że obraz był czymś w rodzaju zagrożenia z innej galaktyki.
-Nie – skłamała, po raz drugi tego dnia. – Ani słowa.
-Ciekawe.
-Dam ci znać, okey? – powiedziała kręcąc się na obrotowym krześle i zerkając na drzwi. Była trochę wytrącona z równowagi swoim wcześniejszym wrażeniem, że ktoś ją bacznie obserwował.
-Super. A co robisz dzisiaj wieczorem? – zapytał. – Pomyślałem że zrobię ci kolację.
-Uch... – roześmiała się cicho przeglądając plik listów leżących na ladzie.
-Co? – zawołał z oburzeniem.
-Gotujesz dla mnie tylko wtedy, gdy czegoś chcesz – uśmiechnęła się do siebie. Michael milczał przez dłuższy moment, Liz słyszała, jak zaczął kaszleć, co wprawiło ją w niejakie zakłopotanie. Michael mógł się z nią przepychać słownie, potykać się. Zamiast tego jej słowa spotkały się jedynie z zamyśloną ciszą, dopóki w końcu się nie odezwał.
-Tak, chciałbym po prostu z tobą pogadać – przyznał cicho.
-Zaraz będę.
***
Michael przyjechał ją odwiedzić gdy była na pierwszym roku studiów. Wtedy minęły prawie dwa lata od czasu, gdy Max zniknął razem z granolithem, a Liz cały czas miała cichą nadzieję, że pewnego dnia powróci. Ale jej nadzieja na ich miłość bladła powoli z każdym snem o tamtym dniu na skałach. Z każdym błyskiem brązowych oczu Michaela szukających jej oczu – dwoje ludzi, którzy bezgłośnie szukają siebie nawzajem.
Cały czas w jej podświadomości tkwił pełny obraz zdrady.
Ale o wiele trudniej było przekonać jej serce, że Max Evans zostawił ją na zawsze.
Isabel przeprowadziła się do San Francisco, Maria pojechała do Nowego Jorku, a Liz udała się do prywatnego college’u w Wirginii. Ich grupa rozpadła się i rozsypała jak popiół na wietrze, każde z nich podążało w swoim kierunku. Tylko Michael został w domu, w Roswell, i zaczął malować to, co dyktowało mu serce, nieco szalone w swojej potrzebie autoekspresji. Płótno obrazu było jedynym miejscem, gdzie mógł przelać wszystko, co tkwiło w jego sercu, wszystkie niewypowiedziane słowa, szepty, które mimo wszystko nie mogły wrócić życia jego przyjaźni z Maxem. Pojawiały się jakby złamane, pęknięte obrazy, wizje tego, co się stało z ich przywódcą, ich przeznaczeniem. Z największą miłością jej życia. Ale on nikomu nie pokazywał swoich obrazów, po prostu malował. Przyznał się tylko jej, Liz, tamtego śnieżnego dnia jej pierwszego roku studiów, gdy razem przemierzali korytarze Galerii Narodowej. Gdy leżeli w jej pokoju i rozmawiali do upadłego.
Przyleciał na Lotnisko Dulles, z wojskowym plecakiem przewieszonym przez ramię, z czarnym portfolio w dłoni. Jego włosy zrobiły się zadziwiająco długie i zasłaniały jego twarz gdy przechodził przez bramkę. Przeczesał je palcami, szukając jej wzrokiem i wtedy ich oczy spotkały się.
Niepewny uśmiech pojawił się na jego ustach. Liz doskonale rozumiała jego wahanie, ona sama bała się zobaczyć Michaela samego, bez przyjaciół dookoła i bez hałasu. Bo “bez przyzwoitek” mogli rozmawiać o wspólnym sekrecie, który gnębił ich oboje.
Jedno z nich mogło się poruszyć, zamiast zastygać w bezruchu niczym statuetki, wiecznie oczekujące na to drugie. Nie w miłości, ani nie w przyjaźni... ale w tragedii.

Właśnie czytając następną część zastanawiałam się nad uczuciami Michaela i Liz do siebie. Nie jest to miłość ani przyjaźń, to coś znacznie więcej. Ostatnie zdanie oddaje w pełni to co łączy tych dwoje...
Przed wyjściem zajrzałam tu jeszcze i bardzo dobrze. Mój poziom optymizmu znacznie się poniósł i mogę zaczynać nowy dzień, pomimo tego co się dzieje za oknem...
Dzięki Nan, idzie ci znakomicie

Wow Nan wspaniałe tłumaczenie!! Matko ja naprawdę nie wyrabiam z czytaniem tych opowiadań, ale to co tu przeczytałam aż dech mi zaparło. Wspaniałe, chociaż wiem, że późniejsze rozwinięcie akcji niezbyt mi się spodoba to i tak uważam, że jest to jedno z najlepszych opowiadań jakie kiedykolwiek czytałam:))))

Janetko, Elu, dziękuję wam bardzo za miłe słowa Faktycznie później ten wątek oplarkowy nieco się rozwieje, ale... to wszystko przez Michaela Zresztą - to będzie zdaje sie w IV części...

hehe Nan ale o tym cicho sza, nie ubiegajmy faktow Ale tak czy inaczej jest to bardzo piękne opowiadanie