Oto fragmenty fan-fictionu Debbie "Polar Attraction" Chcialam przetłumaczyć całośc, ale niestety do tej pory nie miałam na to czasu. Jednak na prośby (czyt. marudzenie) moich przyjaciół, postaowiłam sięza to zabrać już wkrótce - może na swięta. Tymczasem zamieszczam ten fan, który być może niektórzy mieli okazję przeczytać w dziale fanfików na xcomie. Zachęcam jednak do komentowania tych kilku posklejanych fragmentów... oczekuję na szczera krytykę
PODWÓJNY WYBÓR
I
Tej nocy, kiedy Michael oddał mi pamiętnik, powiedział, że zazdrości Maxowi. Kazał mi tez załatwić lepszy zamek w oknie.
Jest się kompletnie bezbronnym, gdy się śpi. To denerwująca myśl, ze ktoś może być w twoim pokoju, kiedy śpisz.
Zwłaszcza jeśli tym kimś jest Michael.
Pierwszej nocy zablokowałam okno kawałkiem drewna. Potem przypomniałam sobie, że oni mają zdolność zmieniania materii i poczułam się odrobinkę głupio. Mógł to po prostu zmienić w pył. Jeśli by tego chciał.
Ale w sumie, to czym ja się martwiłam? On nie miał zamiaru wracać. Zablokowałam okno drewnem i położyłam się do łóżka. Przez godziny wpatrywałam się w nie.
Jakoś myśl, że Michael nie miał zamiaru wracać, nie sprawiła że czułam się lepiej.
Kiedy już zasnęłam, śniło mi się moje okno. Było zamknięte tak samo jak dziś.
A Michael stał na zewnątrz. Obserwował mnie.
Następnej nocy zamknęłam okno.
Ale potem zostawiłam je otwarte.
Może na to właśnie czekał. Na zaproszenie.
*************************
Obudziłam się, a on tam był. Siedział po prostu na parapecie, jego jedna noga dotykała podłogi w moim pokoju, druga była na parapecie, mógł swobodnie ruszyć w którą stronę chciał. Pochylał się lekko w moja stronę, jego prawa ręka leżała na jego kolanie. Patrzył na mnie tym swoim intensywnym spojrzeniem. Siedział sobie spokojnie, w blasku księżyca, obserwując mnie, jakby to było coś zupełnie normalnego. Jakby to robił co noc. Może tak było.
- Hej. - powiedział
Usiadłam w łóżku i okryłam się kołdrą.
- Hej. – odpowiedziałam – Co ty tu robisz?
- Sprawdzam czy wszystko w porządku.
- W porządku? – zgarnęłam włosy z twarzy. Sprawiał, ze czułam się zakłopotana – Ja... oczywiście, że wszystko w porządku, Michael. Co ty tu robisz?
- Nie podniecaj się. – wzruszył ramionami i oparł się o framugę okna, westchnął – Po prostu chciałem cię sprawdzić.
Zwalczyłam automatyczną reakcję, aby mu podziękować.
- Ta. – powiedziałam – U mnie wszystko ok.
- Dobrze. – wstał, żeby iść – Na razie.
- Michael ——
Czemu to zrobiłam?
Odwrócił się i uśmiechnął. Czemu się uśmiechał? Czemu go zatrzymałam?
Jego uśmiech mnie denerwował. Cóż, o ile to można było nazwać uśmiechem. To był raczej arogancki uśmieszek. Krew zaczęła mi szybciej krążyć.
Toczył ze mną gierki.
Uśmiechnął się jeszcze bardziej, kiedy zauważył, że się rumienię.
- Tak? – zapytał opierając się o framugę – Chcesz czegoś?
Boże, jak on był pewny siebie.
- Tak. - powiedziałam, a on uniósł nieco brwi i rozchylił usta – Zamknij za sobą okno.
Uśmieszek wyparował. Przez sekundę na jego twarzy malowało się niedowierzanie, potem wściekłość. Wbił we mnie wzrok, mocno, szukając cienia wątpliwości czy słabości.
Czego on szukał?
Co go to obchodziło?
Potem westchnął. Znudzony. Nonszalancki jak kot. Wydawało się, ze zaraz wrzaśnie.
- Cokolwiek. – powiedział
Przez kilka sekund jego kroki z gniewem odbijały się od mojego balkonu, potem była cisza. Musiał zeskoczyć. Byłam ciekawa czy wylądował bez szwanku. Po minucie przypomniało mi się, że trzeba oddychać.
* * *
Nie pokazywał się przez dłuższy czas, odkąd kazałam mu zamknąc za sobą okno. Nie rozmawialiśmy o tym za dnia – nie chciałam nic tłumaczyc Maxowi, czy Marii, a skoro Michael nie miał zamiaru się tym przejmowac, ja również nie miałam zamiaru tego robić.
Aż pewnej nocy obudziłam się, a on tam siedział.
- Mówiłem, żebyś załatwiła sobie lepszy zamek. – powiedział
Uśmiechnęłam się wbrew sobie.
- Czy wszystko w porzadku? - zapytałam
Jego twarz spochmurniała.
- Max czuje się dobrze – odpowiedział
- Nie pytałam o Maxa – powiedziałam cicho
On nadal spokojnie siedział. Nawet nie udawał, ze ma zamiar ze mną porozmawiac, czy coś. Czemu tu był? Czego ode mnie chciał?
- Porozmawiamy czy mam iśc spać? – zapytałam
- Rozmowa? – zasmiał się – Rozmowa. Świetnie. Otaczają mnie same kobiety, które chca bym wyrażał samego siebie.
- Czemu nie? – powiedziałam – Chyba, ze wolisz mi powiedziec, co robisz w moim pokoju o tej porze.
Przez chwilę myślałam, że wyjdzie. Zacisnął wargi, przebiegł po mnie wzrokiem i odsunął się od okna, oparł się o ścianę i usiadł.
- W porzadku. – powiedział – Rozmowa.
Oboje milczeliśmy.
- Cóż. – westchnął, wstal i otrzepał dłonie o biodra – To było niezwykle porywające. Powiem więcej... Wciągające. – powiedział, przesuwając się do okna – Na razie Parker.
Zatrzymał się nagle i wskazał palcem na moje biurko.
- Co to jest?
- Co czym jest? – zapytałam siadając w ciemności
- Książka.
- Oh – westchnęłam, podnoszac ją – To „Ulysses”.
Znów zapanowała cisza.
- Chyba żartujesz, prawda? – zapytał nagle
- Co? – zapytałam podając mu ksiązkę – W sumie, to jest nawet dość dobra.
I znów ten uśmieszek.
- Ty. – zaśmiał się, tak mi się przynajmniej wydawało – Czytasz Ulyssesa.
- Tak i dla twojej informacji, to już go przeczytałam. To już drugi raz, kiedy to czytam.
- Parker. Proszę, nie rób sobie wstydu.
- O co ci chodzi Michael? – zapytałam odkładając książkę. On był niebotycznie wkurzajacy – Jestem uczennica, a to się znajduje w zbiorze lektur klasy angielskiego.
- Nie jesteś w klasie angielskiego. – powiedział gładko
- Jeszcze nie. - przyznałam – Ale chcę to zaliczyć w przyszłym roku, a ta ksiązka jest obowiązkowa, więc chciałam ją przeczytać i zrozumiec, zanim... Zapomnij. Wiesz, po prsotu... zapomnij.
Rzuciłam ksiązkę na biurko i odwróciłam, żeby z powrotem wejśc do łózka. Maria miała rację. Był osłem. Usłyszałam jakiś szelest. Sądziłam, ze wyszedł.
- Liz. – no to tyle na temat tej teorii. Nie odpowiedziałam – Liz.
- Co? – obróciłam się do niego
Siedział w oknie i trzymał książkę. Jedna stopa na zewnątrz, druga w pokoju.
- Który fragment najbardziej lubisz?
Oh, świetnie. Usiadłam.
- Słuchaj, Michael,wiem, że uwielbiasz słuchac takich rzeczy, bo przecież jesteś tak ponad ludźmi... – nabrałam powietrza – Mogłabym skłamac i powiedzieć, że bardzo podbał mi się ten rozdział, ale żeby być kompletnie szczera z tobą, ja naprawdę... Za wiele z tego nie zrozumiałam. Nigdy nie czytałam ksiązki, która była aż tak... trudna, i wiesz, żeby być do końca szczera, to wiele fragmetnów przyprawiło mnie o ból głowy.
Czekałam na jego ostatecznie poniżający cios. Nic. On tylko na mnie patrzył.
- Więc, wiesz, wygłaszaj sobie te swoje złosliwości, że ludzie nie używają nawet dziesięciu procent mózgu i tak dalej. Jestem zmęczona.
A on nadal siedział z ksiązką. Czekałam na kpinę, śmiech, cokolwiek. Cisza mnie dobijała. Oblizał usta. Oh, to pewnie będzie nieziemsko doskonałe.
- To... - zakaszlał - Trudno uwierzyć, ze ty tego nie zrozumiałaś.
Szczęka mi opadła.
- Czy ty... zaraz...Przepraszam... Czy to był komplement?
Przewrócił oczami.
- Nie ekscytuj się tak. To powszechnie wiadomo. Masz naukowe i matemtyczne sprawy w małym paluszku.
- Cóż... – to było naprawdę dziwne – No tak, rozumiem naukę i matematykę, ale angielski jest...niezależny. Nie ma dobrej albo złej odpowiedzi. Wszystko zalezy od własnej interpretacji. Jest bardziej...
- Skomplikowany?
- Ta. – nastapiła chwilowa pauza – Skomplikowany.
Obserwował mnie uwaznie przez kilka sekund.
- Coś ci powiem – zaczął – Pogadam z tobą o Ulyssesie, a ty mi powiesz coś o nauce.
- Przedmioty ścisłe?
Machnął bezradnie rękoma i przewrócił oczami.
- Astronomia. Fizyka. Matma. Wszystko jedno. Zgoda?
Ja nauczająca Michaela Guerina?
- Michael, to miłe, ale na serio nie wyobrażam sobie tego.
- Liz, Liz, Liz. – powiedział wstając i potrząsajac głową - Joyce przez dziesięc lat pisał tę książkę i powiedział, ze powinno zabrac dziesiec lat zrozumienie jej.
- Dziesięć lat? – byłam przerażona
- Tak, Liz. – uśmiechnął się i z powrotem obrócił – Dziesięć. Więc chcesz zaliczyć te zajęcia z angielskiego, czy nie?
Nie mogłam się powstrzymac, żeby nie zapytać:
- Michael, czemu obchodzi cię czy ja...
- W porzadku! – wrzasnął. Jego twarz była teraz odzwierciedleniem furii. Szedł w stronę okna, bardzo szybko.
- Nie! Michael, czekaj.
Zatrzymał się, Przechylił w stronę okna. Nabrałam powietrza. Jeszcze się nie obrócił.
- Michael, przepraszam, ok? Byłoby wspaniale, gdybyś mógł to dla mnie zrobić. To znaczy, byłabym bardzo wdzięczna.
Odwrócił się. Rozłozył ramiona, zmrużył oczy, to jego spojrzenie. Czułam się osaczona. Sądzona. Aż jęknęłam i skuliłam się w łóżku
- Po prostu nie rozumiem... dlaczego. – powiedziałam
Czekałam na to, ze ucieknie. Kiedy tego nie zrobił, wstałam i podeszłam o krok bliżej.
- Dlaczego chcesz mi pomóc? Tylko tyle.
Nic. Żadnego ruchu, dźwięku, nic, zero. Miał w sobie wystarczająco tyle napięcia, aby zniszczyć małe miasteczko.
W pewnym momencie był jakby lekki ruch. Zajęlo mi pół minuty zorientowanie się, ze mrugnął.
- Chcesz mojej pomocy czy nie?
Nie odpowiedział na moje pytanie. Wolałam nie przeciągać struny.
- Tak.
Dalej się gapił. Czułam się jakbym zjadła ostatni kawałek czekoladowego ciasta i na dodatek nie było już tabasco. Cóż, nie miałam zamiaru prosić. Poza tym, może jego przebywanie tutaj to tylko wymówka. Ale wymówka na co?
- OK. – powiedział wreszcie, tak jakby to był mój pomysł - Zacznę od poczatku, a ty przerwiesz, kiedy czegoś nie zrozumiesz.
Usiadł na parapecie i otworzył książkę. Wyglądał na nieco zdenerwowanego, wyjął moją zakładkę i wyrzucił ją przez okno. Aż otworzyłam usta ze zdumienia.
- Co? - powiedział, przerwacając strony - chcesz to zrobić czy nie?
Zamknęłam buzię. Jutro znajdę tę zakładkę.
- Nic. – odpowiedziałam
- W porządku. – powiedział, opierając się - Strona pierwsza.
Chciałam go zapytać, czemu nie był w domu. Przyczepa nie była raczej domem, a Hank nie nadawał się na ojca, ale nawet Michael potrzebował snu. Czemu więc był tutaj ze mną?
********************
Tak się to zaczęło. Idę spać, budze się w środku nocy a on siedzi na oknie. Rozmawiamy, czytamy i sprzeczamy, az on zdecyduje się wyjść. Brakowało mi pełnego snu, ale kiedy w niektóre noce nie przychodził – żeby być z Maxem czy Issy, albo gapić się w gwiazdy – po prostu o nim śniłam.
Jako uczeń Michael pozostawiał wiele do życzenia. Wszystko olewał. Raz mu zaproponowałam wykład z fizyki, powiedziałam, że to mogłoby mu pomóc kontrolowac swoje moce tu na Ziemi. Wyśmiał mnie.
- Z pierwsza szansą, która się nadazy, spadam z tego padołu. - mówił – Jutro może mnie nie być, Liz. Wróc do astronomii.
Po co w ogóle próbuję?
Ale nadal było miło rozmawiać z nim. Mój 'związek' z Maxem był w martwym punkcie, wiec nauczanie Michaela pozwalało mi się wyzyć. Ten rytuał był zachowany jak zawsze: Przychodził, czytaliśmy, rozprawialiśmy nad tym, on wychodził. I w przeciwieństwie do Maxa... obecność Michaela była otrzeźwiająca.
Może to było to, czego chciałam. Coś niebezpiecznego.
Jeśli widzieliśmy się w ciągu dnia, nie wspominaliśmy o tym.
* * * * *
Stałem w cieniu i spoglądałem, jak Max odchodzi. Potrząsnąłem głową. Naprawde był honorowy. Albo głupi.
Zatrzymała go zanim zszedł po drabince. Miałem wrażenie, że powiedziała „Nie, czekaj” a potem całowała go. Zacisnąłem powieki. Odwróciłem twarz ku ziemi, policzyłem do dziesięciu. Wziąłem oddech i spojrzałem jeszcze raz. On już schodził na dół.
Mógł swobodnie odejsc od tego.
Wcisnąłem dłonie w kieszenie. Temperatura szybko malała. Zerknąłem na jej balkon, ale ona nie zniknęła.
Sam nie wiedziałem, czemu tam byłem. Ona nie pokazała się w tym kole ani na chwilkę. A chciałem, aby była pierwsza.
Spojrzałem na ulicę, którą szedł Max. Nic. Już go nie było. I nie wracał już tej nocy.
Znów spojrzałem na balkon. Nic jej nie obchodziłem. Chciała Maxa. Traciłem tylko czas. W palcach przesunłąem swój sygnet i znów zerknąłem na ulicę.
Ta. Zdecydowanie traciłem czas z Liz Parker.
Wspiąłem się po drabince, po dwa schodki naraz.
c.d.n.
Podwójny wybór
Moderators: Olka, Hotaru, Hotori, Hypatia
Polarkowy! Najlepsze fany to polarkowe i dreamerkowe. Liz ja ten fan już czytałam na xcomie, ale nie komentowałam go. Nadszedł na to chyba czas. Jesli to pierwsza część tej "sklejki" to nie moge sie doczekac kolejnych, a co za tym idzie... tłumacz całość!!! 
Nie wiem jak innym, ale jak dla mnie całkiem fajny fan.
Nie wiem jak innym, ale jak dla mnie całkiem fajny fan.There's a shadow hangin over me...
Hotaru to byl naprawdę wyczerpujący komentarz 
A ponieważ twoimi po twoich podziękowaniach od razu poprawił mi się humorek, to i kolejna część czeka....
PODWÓJNY WYBÓR
II
*************************************
Siedziała na swoim leżaku, pod strumieniami światła, włosy miała związane w kucyk. Jej wzrok był utkwiony w koc, którym była okryta.
- Hej. – powiedziałem
Podniosła wzrok.
- Hej. – odpowiedziała zrzucając koc z siebie
Przerzuciłem nogi przez murek, usiadłem na jego brzegu. Jej oczy wyglądały dziwnie. Zmęczone.
- Masz chwilkę?
Nabrała głeboko powietrza.
- Nie sądzę, abym była w stanie dzisiaj się za to zabrać, Michael.
Złośc szybko we mnie zawrzała, bardzo szybko. Bez względu czy miała na to ochote czy nie, dojdzie do tego, do tej rozmowy.
- Cóż... – zacząłem – To cholernie niedobrze, Liz.
To zwróciło jej uwagę. Przyjrzała mi się bardziej.
Oh, to było bezcenne. Ona się martwiła.
- Michael, wszystko w porzadku?
- Ze mną? – zapytałem – Jasne. Umierająco, ale co tam...
- O mój Boże! – zerwała się z krzesła i podbiegła – Czekaj. Zadzwonie po Maxa i wrócimy do rezerwatu. Odnajdziemy Rzecznego Psa i...
- Nie, Liz. – powiedziałem wstając. Zastygła. – Nie, nie, nie!
Podszedłem do niej.
- Ze mną wszystko w porządku. Cokolwiek stało się w tej... wizji, czy cokolwiek to było, przełamało moją gorączkę. Wszystko ze mną ok. – zatrzymałem się tuz przed nią – Ale dzięki. Za nic.
Była zmieszana. Zerknęła na swoje okno, a potem znów na mnie.
- Więc co...
- Liz! – prawie wrzasnłąem, a ona podskoczyła – Ja. Umierałem! Rozumiesz Liz? – zamrugała, teraz do niej dotarło - Umierałem, w tym czymś, Liz, a ty po prostu...
Co ona po prostu?
Zostawiła mnie tam. Pozwoliła innym po mnie przyjść.
Nie dbała o mnie. Nie zalezało jej.
Typowe.
Potrząsała nerwowo głową. Mamrotała.
- Michael. Bałam się, rozumiesz? Ja... Ja nie wiedziałam co się stanie, nie chciałam cię skrzywdzić, ja po prostu...
- Skrzywdzić mnie? – zaśmiałem się. Kobiety. – Jak niby mogłabyś mnie skrzywdzić, Parker?
- Powiedział, ze to ryzykowne. – słowa drżąco wypadały z jej ust –Powiedział, ze równowaga, nie wiem, wciągnie nas, czy coś, że musimy myślec o tobie, że musimy czysto wiedzieć co czujemy do ciebie.
Westchnąłem.
- Jaki w tym problem, Liz?
- Ja... – przerwała, spojrzała na niebo, na konstelację
Rozłożyłem ręce. Ludzie. To nie ułatwiło jej niczego. A czemu miałbym jej to ułatwiać? Poza tym i tak w to nie wierzyłem. To ona mnie tam zostawiła. Prawda?
- A do cholery z tym! - westchnęła
W mgnieniu oka chwyciła mnie i pocałowała.
Max się mylił. Nie zachowywała wolnego dystansu.
Liz bardzo szybko jaśniała.
***************************
Rezerwat. Dzień. Max.
Max mówił do mnie.
Nie do mnie. Do Liz.
"Pamiętam pierwszy raz jak zobaczyłam Michaela..."
Co jest do cholery?
"Może tak własnie umieramy...
"...przywiązanie się do kogoą jest trudne, a jeszcze zastanawianie się czy ten ktoś będzie jeszcze zył nastepnego dnia"
***********
Ja. Patrzyłem na siebie. W pokoju Liz. Było ciemno. Mówiła mi o tym, ze powinienem zajac się fizyką. Śmiałem się z niej.
"Fizyka? Fizyka mnie nie dotyczy, Liz. Poza tym przy najbliższej okazji opuszczam ten padół, Liz. Jutro może mnie nie być"
Poczułem ukłucie w klatce piersiowej. To bolało.
Dlaczego bolało?
"Jutro może mnie nie być, Liz. Wróc do astronomii."
Co się ze mną działo?
***********
Jaskinia w rezerwacie. Rzeczny Pies mówił. Wszyscy na mnie patrzyli.
Nie. Nie na mnie.
Liz.
"Boisz się... nie z powodu uzdrowienia. Twój strach jest głębszy. Boisz się o kogoś innego... kogos na kim ci bardzo zalezy...”
O mnie.
Nie Max. Ja.
"Odejdź."
Zniknął.
Max. Kamień w jego ręce. Patrzył na mnie, to znaczy na Liz. Był zły.
Słyszałem jak Liz mówi, ze jej przykro.
*************
Otworzyłem oczy, łykając powietrze. Ona mnie pocałowała.
Liz Parker mnie pocałowała.
Usiłowałem odzyskac równowagę, nic z tego. Wszystko wirowało. Może nadal byłem słaby z powodu goraczki. Pochyliła się, chcąc mnie złapać.
- Michael! Wszystko ok.?
- Ok?! - wrzasnąłem. Rusz się, Guerin. Szybko. Wycofałem się jak najszybciej i jak najdalej mogłem – Co ty mi do cholery zrobiłaś? Jak...
Teraz ona się cofnęła.
- Michael, nie wiedziałam jak ci powiedzieć, wiec ja..
- Powiedzieć mi co? – cofałem się, aż uderzyłem o murek
To było szalone. Maxa dziewczyna własnie mnie pocałowała.
A ja odwzajemniłem pocałunek.
On mnie zabije. Max mnie zabije na sto róznych sposobów. I nie mogłem go za to winić.
Zresztą chyba nawet się tym nie przejmowałem.
Dlaczego musiałem zobaczyć ją rozmawiająca z Maxem? I Rzeczny Pies?
- Michael, proszę. – mówiła – Posłuchaj.
Słuchać. Powstrzymałem śmiech. Wlasnie wywróciła oba nasze światy do góry nogami i ona chciała rozmawiać. Zakryłem twarz dłońmi, wciąż starając się oddychać.
- Masz jedną minutę. – powiedziałem, przyjmujac taką pozycję, aby w każdej chwili móc uciec – Już.
- Bałam się, ze jeśli pójde z nimi po ciebie... – przygryzła wargę – Ja... Bałam się, że mogę cię skrzywdzić.
To nie miało sensu.
- Bo ja coś... – zachłysnęła się – Czuję.
- Czujesz. – powtórzyłem. To było niedorzeczne.
- Do ciebie.
Do mnie.
Co?
- I pomyślałam, ze jeśli wejde do kregu, wtedy... – pasemko włosów opadło jej na twarz – Jako kto miałabym wejsć, jako przyjaciółka? Czy jako... jako ktoś inny?
Jej oczy błagalnie na mnie patrzyły. Nie wiedziałem co robić.
To nie miało sensu.
- A gdyby to cię skrzywdziło, Michael? To znaczy, gdybym namieszała, przez bycie niekonsekwentną? Po prostu przez takie myslenie? Michael... on powiedział, ze możesz umrzeć. Nie mogłam ryzykować. – zatrzymała się, czekała
To nie wszystko.
Uniosła dłoń i odgarnęła pasemko.
- A co jeśli... – przerwała i spojrzała w dół ulicy
W stronę, gdzie odszeł Max.
Byłem już zmęczony tym.
- Co jeśli Max się dowie. – dokończyłem za nią
Nie mogłem w to uwierzyć.
Przygryzła warge ponownie. Przytaknęła.
- On... – znów przerwała, wgapiając się w podłogę – On jest taki intensywny, jeśli chodzi o mnie – powiedziała – Ja też się o niego martwię, ale...
Zamknąłem oczy. Kontrola, Guerin. Moje palce mocno zacisnęły się na murku. Zastanawiałem się czy mógłbym ot tak zeskoczyć i nie złamac sobie czegoś przy okazji. Oczywiście, złamanie czegoś mogłby mi poprawić samopoczucie. Potrząsnąłem głową.
To był Max. Oczywiste, że też się o niego martwiła.
Wszyscy go lubili.
Usłyszałem jak nabiera powietrza. Znów zaczęła.
- Max... on się domyśla... To mnie przestraszyło. Ale...
Spojrzałem na nią.
- Ale co? – zapytałem
Uniosła głowę. Jej oczy były niesamowicie mroczne.
Nic nie powiedziałem.
Znów opuściła wzrok, zaczęła się trząść. Dłonie nerwowo podbiegły do twarzy, do włosów, ramion. Splotła ramiona, chcąc kontrolowac swoje ruchy i wgapiała się niewiadomo gdzie. Pełna napięcia. Lęku. I czegos jeszcze. Determinacji.
Ona nie bała się tego, ze Max się dowie. Nie o to chodziło. Bała się czegoś innego.
Chciałem usłyszeć jak to mówi.
Puściłem murek, wyprostowałem się. Zrobiłem krok w jej stronę. Podskoczyła przerażona. Jej oczy błądziły.
Ale nie uciekła.
Znów zrobiłem krok. Wbiła wzrok w odległy punkt.
Kolejny krok. Zaczęła się cofać, w stronę okna, pokoju, czegokolwiek bezpiecznego i natychmiastowo się zatrzymała. Odetchnęła lekko, zacisnęła usta, bardzo mocno.
Dalej Liz. Powiedz to.
Była niesamowicie piękna. Dziewczyna mojego najlepszego przyjaciela. Najlepsza przyjaciółka mojej dziewczyny.
Nie obchodziło mnie to.
- Liz. – szepnąłem
Zamknęła oczy. Otworzyła usta, zwilżyła językiem wargi, znów się zawahała.
- Bałam się... – powiedziała, a ja zrobiłem kolejny krok
- Czego? – zatrzymałem się, milczała, znów zapytałem – Czego?
- Ciebie. – ledwo słyszalnie szepnęła. Kolejny krok.
- Czemu, Liz? – byłem już bardzo blisko, bardzo blisko, nie odpowiedziała – Czemu miałabys się bać mnie?
To nawet nie był szept. Tylko miękknie drganie powietrza wydobywającego się z jej ust.
- Myślałam...
Te słowa były ciepłe w jej ustach. Może tkwiły tam już od tygodni.
Ona po prostu musiała je powiedzieć.
Powiedz to.
Zamrugała oczami. Byłem za blisko.
Max by się pewnie odsunął. Dał jej trochę przestrzeni. Powiedziałby, ze może mu wszystko wyjaśnić jak będzie gotowa, że będzie cierpliwy. Max by poczekał.
Ale ja nie jstem Maxem.
- Myślałam...
Ostatnia szansa. Ostatnia szansa, aby wszystko pozostało takie samo. Normalnie.
Ale co było takiego wspaniałego w normalności?
- Myślałam, że nie będziesz mnie chciał.
Chciała uciec. Czułem to.
- Naprawdę? - szepnąłem
Jej oczy były utkwione we mnie.
Max mnie zabije.
Ale mam to gdzieś.
Chciałem jej dotknąć. Chciałem ją pocałować, jak ona pocałowała mnie. Czułem jak moje ręce drżą. Jej oczy migotały. On był moim najlepszym przyjacielem. Moją rodziną.
Ona mnie pragnęła.
Powoli, moje dłonie musnęły jej twarz, dotknęły jej delikatniej skóry.
Nie drgnęła.
Jej oczy miały odcień głebokiego, ciemnego brązu. Kawowego, ze złotymi iskierkami. Jej skóra była jak jedwab.
Kto by przypuszczał, ze ludzie mają taką skórę?
Wyglądała na przestraszoną. Zdesperowaną. Lekko rozchyliła usta.
Przemogłem chęc zachłyśniecia się i oddychałem powoli. Lewym kciukiem powoli musnąłem jej usta. Westchnęła i poruszyła ustami, całując opuszek palca. Jej skóra mieniła się srebrem w balsku księzyca. Prawą dłoń powoli opuściłem wzdłuż jej policzka, pozostawiając ślad opuszkiem palca. To ją zaskoczyło. Poczułem ciepło jej ust na wewnętrznej stronie mojej dłoni. Przypomniałem sobie o oddychaniu i otworzyłem usta. Nie mogłem już tego stracić.
Jak on mógł to robić?
Jak mógł ją zostawiać?
Jej dłonie powoli wślizgnęły się na moje ramiona, miekko, delikatnie. Poczułem jak jej palce spokojnie przemierzają moje plecy. Ona mnie przyciągała. Powoli i bez użycia jakiejkolwiek siły.
Nie obchodziło mnie to.
Powoli, Guerin. Choć raz w swoim życiu
Przyciągnąłem ja do siebie delikatnie. Zamknęła oczy.
Jej oddech był ciepły i lekki jak wiatr w lesie.
Potem poczułem jej miękkie usta na sobie.
Żadnego Maxa. Żadnego indianina.
Czułem jakby moje serce miało zaraz eksplodować.
Moja lewa dłoń wciąż znajdowała się na jej policzku. Prawa spłynęła wzdłuż jej ramienia i wsunęła się na jej talię. Boże. Smakowała słodko.
To było wszędzie.
Moje ramiona zacisnęły się wokół niej. Zacząłem ją przysuwać, bliżej mnie, aż jej ciało było całkowicie przy mnie, topniało przy dotyku, już nie było między nami żadnej przestrzeni.
Wszelkie moje wątpliwości zniknęły.
*************************************
Nikt dokładnie nie wie, jak rozwija się huragan.
My wiemy. Dwa zupełnie przeciwne elementy schodza się i nagle zaczyna się tropikalna burza..
I już nie można tego powstrzymać.
Co sprawia, ze jedna burza przeradza się w huragan, a druga w lekki podmuch na oceanie?
Taka była róznica między Michaelem i Maxem.
Mój świat znów się zmieniał. Znów.
Sama nie wiem jak się to zaczęło.
Wiem tylko, ze szedł w moją stronę. I nie miał zamiaru się zatrzymać.
Powietrze było przesiąknięte napieciem. Jego oczy, ciemne i pewne, nigdy nie unikały moich. I nie było nic co mogłabym zrobić, aby to powstrzymać.
To nigdy nie mogło stac się szybciej.
***********************
Pewnej nocy Michael usiłował wyjaśnić mi wizje.
- Widziałes Rzecznego Psa? – zapytałam – Jak to widziałeś?
- Nie wiem po prostu widziałem. Kiedy cię całowałem widziałem wszystko co wewnątrz ciebie. To było piękne.
Nie wiedziałam, jak zadac to kolejne pytanie
- Michael... czy ty... widzisz takie rzeczy... z Marią?
Żadne z nas jeszcze nie poruszyło tematu Marii. Ani Maxa.
Jego wzrok padł niżej.
- Widziałam was. – powiedziałam – Tej nocy. W kawiarni.
Zacisnął wargi i pięsci. Odetchnął
- Nie. –powiedział – Żadnych wizji.
Starałam się nie uśmiechac. Naprawde się starałam.
Znów połozyłam się przy nim, wtulając się w jego ramiona.
- Cóż... może to było tylko coś kosmicznego, więc...
- Wysmienita wnikliwośc i dedukcja – powiedział śmiertelnie poważnie – Nie wpadłbym na to.
Uderzyłam go w ramię.
- Osioł – mruknęłam, usmiechając się. Objął mnie mocniej.
- Przemoc nigdy nie jest odpowiedzią, Liz.
- Nadal jestes osłem.
Zaśmiał się odrobinę.
- Liz. – powiedział wreszcie – Wiem, ze o mnie myślałaś.
- Kiedy?
- Kiedy miałem wizję – wyjaśnił – Kiedy mnie całowałaś.
Przewróciłam oczami.
- Wiesz ta twoja arogancja bywa urokliwa przez jakiś czas, ale naprawdę musisz poszukac czegoś nowego, Michael.
- Nie. – powiedział całkiem powaznie – Chodzi mi o to, że wiem co czułaś.
Kiedy to do mnie dotarło, usiadłam i wbiłam w niego wzrok.
- Wiesz co... czułam?
- No cóż... tak. – powiedział przeciągle – Co chcesz żebym powiedział? To wcale nie jest mniej czy bardziej dziwne niż to, że jednocześnie widziałem to co ci się przytrafiło kilka godzin wcześniej.
Nie. Nie było.
Ale myśl, ze Michael mógł widziec nie tylko to czego doświadczyłam, ale także czuć wszystkie emocje, które mi w tym towarzyszyły, była co najmniej niepokojąca. Nagle cała moja prywatność i intymnośc zostały zdławione.
Potem sobie przypomniałam, ze czytał mój pamiętnik i zawstydziłam się jeszcze bardziej.
Wiedział tak duzo o mnie, wiedział wszystko o mnie.
A ja o nim nic.
- O co chodzi? – zapytał
- Ja tylko... Sama nie wiem. - wzięłam głeboki oddech. – Czuje się osaczona... chyba.
Nastapiła cisza. Czułam jak jego dłoń powoli przesuwa się po moich plecach.
Czułam jak pewne pytanie we mnie ciągle drązy.
Nie, nie chce teraz o tym mówić, nie chcę tego rujnować –
- Co zrobimy z Marią, Michael? I z Maxem?
Cisza. Jego dłoń zastygła na moich plecach. Wstrzymałam oddech.
Powiedz coś.
Proszę powiedz coś.
Jego dłoń z rezygnacją osunęła się z moich pleców. Łózko zatrzeszczało, a on odszedł.
Nie.
Wychodził.
Panika była obezwładniająca. Łzy same cisnęły mi się do oczu.
Byłas głupia sądząc, ze... głupia próbując tego. On odejdzie, znów, jak robił co noc, a jeśli nie wróci...
Jego ramiona zacisnęły się wokół mnie i obróciły mnie w jego stronę.
- Liz. – zaczął, ale przerwał widzac łzy na mojej twarzy
Byłam przerażona. Nie wiedziałam co zrobi.
Pocałował mnie delikatnie. Nie puścił mnie.
Nie otarł łez, nie kazał mi przestać. Po prostu mnie pocałował, niespodziewanie. Usiłował mnie uspokoić, otrzeźwić, zastępując strach pragnieniem. Panika uleciała. Został, żeby być ze mną, zając się mną, uspokoic mnie.
W końcu sobie uświadomiłam, ze przestałam płakać już dawno temu.
Ulga przyniosła ze sobą pragnienie. Splotłam dłonie za jego szyją, przyciągając go bliżej mnie.
Czułam napięcie, które we mnie rosło, intensywność.
A potem wszystko zrobiło się czarne.
Noc. Aleja. Maria i... ja.
"Maria wie"
"niewiarygodne."
Zaraz... Czy to był Michael?
Chronić innych.
"Zabieraj swój samochód z drogi, JUŻ."
Wydawałam się być taka mała. A on był jak gigant, kiedy się denerwował.
Byłam jedyną osobą, która się mu przeciwstawiła.
"Nie sadze, że ucieczka to dobry pomysł..."
Zdziwienie i... szacunek?
Czy to było to co o mnie myślał?
***********
Dzień. Przyczepa. Michael krzyczał na mnie. Zmartwiony.
"Jestes pewna, że to były moje kasety, na pewno moje?..."
"Nie wiem co się dzieje, Michael... Pomyślałam, ze powinnam ci powiedzieć."
Nie przestawaj do niej mówić. Powiedz coś!
Czy on...
"Słuchaj, gdyby Hank cię zaczepiał albo... musisz go po prostu ignorować."
"Przepraszam... że pojawiam się tu tak znienacka ."
Był zaskoczony.
Czemu?
Nikt inny jeszcze nigdy do niego nie przyszedł.
**************
Ta noc, kiedy mi oddał pamiętnik.
"Dziękuję, że dałas mi jeszcze jeden powód, aby zazdrościć Maxowi Evansowi."
Wiedziałam. Wiedziałam to.
**************
Przerwałam pocałunek, trzęsąc się. Oddychaj, Liz.
Oddychaj.
- Liz – spoglądał mi w oczy, szukając źródła kłopotu – Wszystko ok.?
- Tak. – powiedziałam – Chyba... chyba wiem co czułes, kiedy cię całowałam.
Ręce mu opadły wzdłuż ciała. Usiadł.
- Też miałaś wizje.
- Tak, ale... inne. Inne sytuacje, niż te, które ty widziałeś.
- Więc? – oczekiwał odpowiedzi – Co widziałaś?
- W większości... siebie. – przyznałam – To znaczy chwile, kiedy byłes ze mna, kiedy rozmawialiśmy o czymś.
- I czułaś...
- Wszystko co ty czułeś. – dokończyłam – Ta.
Usiadł prosto i zaczął:
- Zaraz, żebyśmy mieli jasność, żebym miał pewnośc, ze coś mi nie umknęło. Całuję dziewczynę mojego najlepszego przyjaciela i...
- Nie jestem jego dziewczyną. – przerwałam mu z gniewem
- Liz. – zaczął potrząsac głową
- Nie jestem!
- Proszę. Bez technicznych bzdur. Ty i Max...
Jeśli powie, ze jesteśmy bratnimi duszami, zabiję go!
- Nie spotykamy się! - wrzasnęłam
Chciał cos powiedziec, ale zrezygnował. Wstał, przetarł dłonią czoło, a potem oparł ją o biodro.
- W porzadku.
- On... – wskazałam na drabinkę – Powiedział, żebysmy zrobili krok do tyłu, a ja usiłowałam mu to wybic z głowy, ale w końcu pomyślałam sobie, czemu? Czemu chce być z kimś, kto nie chce być ze mną?
Żadnej odpowiedzi. Nawet na mnie nie patrzył.
Spróbuj jeszcze raz.
- A potem pomyslałam...czemu jestem z nim, kiedy chcę...
Zatrzymał się. Opuścił dłoń.
Czemu nie chciałam tego kończyć?
Bo przecież Michael nie dawał mi żadnych obietnic.
Czemu ja to robię? On może lada dzień odejśc, na zawsze. Zniknąć. Ale jednak tę decyzji, co dla nas będzie lepsze a co gorsze, nie podejmuje jej sam. Pozwala mi decydowac za siebie.
Wzięłam oddech.
- Czemu jestem z nim... – powiedziałam – Kiedy chcę ciebie.
Uśmiechnął się. Michael miał naprawde wspaniały uśmiech. To mnie zawsze zaskakiwało, za kazdym razem kiedy to widziałam.
- W takim razie... – powiedział podchodzac do mnie i kucając tuż przed mną – Będziemy musieli im powiedzieć.
Powiedzieć im?
- Co im powiedzieć?
- Powiemy im. – mówił, pochylając się, aby mnie pocałować – Że się spotykamy.
c.d.n.
A ponieważ twoimi po twoich podziękowaniach od razu poprawił mi się humorek, to i kolejna część czeka....PODWÓJNY WYBÓR
II
*************************************
Siedziała na swoim leżaku, pod strumieniami światła, włosy miała związane w kucyk. Jej wzrok był utkwiony w koc, którym była okryta.
- Hej. – powiedziałem
Podniosła wzrok.
- Hej. – odpowiedziała zrzucając koc z siebie
Przerzuciłem nogi przez murek, usiadłem na jego brzegu. Jej oczy wyglądały dziwnie. Zmęczone.
- Masz chwilkę?
Nabrała głeboko powietrza.
- Nie sądzę, abym była w stanie dzisiaj się za to zabrać, Michael.
Złośc szybko we mnie zawrzała, bardzo szybko. Bez względu czy miała na to ochote czy nie, dojdzie do tego, do tej rozmowy.
- Cóż... – zacząłem – To cholernie niedobrze, Liz.
To zwróciło jej uwagę. Przyjrzała mi się bardziej.
Oh, to było bezcenne. Ona się martwiła.
- Michael, wszystko w porzadku?
- Ze mną? – zapytałem – Jasne. Umierająco, ale co tam...
- O mój Boże! – zerwała się z krzesła i podbiegła – Czekaj. Zadzwonie po Maxa i wrócimy do rezerwatu. Odnajdziemy Rzecznego Psa i...
- Nie, Liz. – powiedziałem wstając. Zastygła. – Nie, nie, nie!
Podszedłem do niej.
- Ze mną wszystko w porządku. Cokolwiek stało się w tej... wizji, czy cokolwiek to było, przełamało moją gorączkę. Wszystko ze mną ok. – zatrzymałem się tuz przed nią – Ale dzięki. Za nic.
Była zmieszana. Zerknęła na swoje okno, a potem znów na mnie.
- Więc co...
- Liz! – prawie wrzasnłąem, a ona podskoczyła – Ja. Umierałem! Rozumiesz Liz? – zamrugała, teraz do niej dotarło - Umierałem, w tym czymś, Liz, a ty po prostu...
Co ona po prostu?
Zostawiła mnie tam. Pozwoliła innym po mnie przyjść.
Nie dbała o mnie. Nie zalezało jej.
Typowe.
Potrząsała nerwowo głową. Mamrotała.
- Michael. Bałam się, rozumiesz? Ja... Ja nie wiedziałam co się stanie, nie chciałam cię skrzywdzić, ja po prostu...
- Skrzywdzić mnie? – zaśmiałem się. Kobiety. – Jak niby mogłabyś mnie skrzywdzić, Parker?
- Powiedział, ze to ryzykowne. – słowa drżąco wypadały z jej ust –Powiedział, ze równowaga, nie wiem, wciągnie nas, czy coś, że musimy myślec o tobie, że musimy czysto wiedzieć co czujemy do ciebie.
Westchnąłem.
- Jaki w tym problem, Liz?
- Ja... – przerwała, spojrzała na niebo, na konstelację
Rozłożyłem ręce. Ludzie. To nie ułatwiło jej niczego. A czemu miałbym jej to ułatwiać? Poza tym i tak w to nie wierzyłem. To ona mnie tam zostawiła. Prawda?
- A do cholery z tym! - westchnęła
W mgnieniu oka chwyciła mnie i pocałowała.
Max się mylił. Nie zachowywała wolnego dystansu.
Liz bardzo szybko jaśniała.
***************************
Rezerwat. Dzień. Max.
Max mówił do mnie.
Nie do mnie. Do Liz.
"Pamiętam pierwszy raz jak zobaczyłam Michaela..."
Co jest do cholery?
"Może tak własnie umieramy...
"...przywiązanie się do kogoą jest trudne, a jeszcze zastanawianie się czy ten ktoś będzie jeszcze zył nastepnego dnia"
***********
Ja. Patrzyłem na siebie. W pokoju Liz. Było ciemno. Mówiła mi o tym, ze powinienem zajac się fizyką. Śmiałem się z niej.
"Fizyka? Fizyka mnie nie dotyczy, Liz. Poza tym przy najbliższej okazji opuszczam ten padół, Liz. Jutro może mnie nie być"
Poczułem ukłucie w klatce piersiowej. To bolało.
Dlaczego bolało?
"Jutro może mnie nie być, Liz. Wróc do astronomii."
Co się ze mną działo?
***********
Jaskinia w rezerwacie. Rzeczny Pies mówił. Wszyscy na mnie patrzyli.
Nie. Nie na mnie.
Liz.
"Boisz się... nie z powodu uzdrowienia. Twój strach jest głębszy. Boisz się o kogoś innego... kogos na kim ci bardzo zalezy...”
O mnie.
Nie Max. Ja.
"Odejdź."
Zniknął.
Max. Kamień w jego ręce. Patrzył na mnie, to znaczy na Liz. Był zły.
Słyszałem jak Liz mówi, ze jej przykro.
*************
Otworzyłem oczy, łykając powietrze. Ona mnie pocałowała.
Liz Parker mnie pocałowała.
Usiłowałem odzyskac równowagę, nic z tego. Wszystko wirowało. Może nadal byłem słaby z powodu goraczki. Pochyliła się, chcąc mnie złapać.
- Michael! Wszystko ok.?
- Ok?! - wrzasnąłem. Rusz się, Guerin. Szybko. Wycofałem się jak najszybciej i jak najdalej mogłem – Co ty mi do cholery zrobiłaś? Jak...
Teraz ona się cofnęła.
- Michael, nie wiedziałam jak ci powiedzieć, wiec ja..
- Powiedzieć mi co? – cofałem się, aż uderzyłem o murek
To było szalone. Maxa dziewczyna własnie mnie pocałowała.
A ja odwzajemniłem pocałunek.
On mnie zabije. Max mnie zabije na sto róznych sposobów. I nie mogłem go za to winić.
Zresztą chyba nawet się tym nie przejmowałem.
Dlaczego musiałem zobaczyć ją rozmawiająca z Maxem? I Rzeczny Pies?
- Michael, proszę. – mówiła – Posłuchaj.
Słuchać. Powstrzymałem śmiech. Wlasnie wywróciła oba nasze światy do góry nogami i ona chciała rozmawiać. Zakryłem twarz dłońmi, wciąż starając się oddychać.
- Masz jedną minutę. – powiedziałem, przyjmujac taką pozycję, aby w każdej chwili móc uciec – Już.
- Bałam się, ze jeśli pójde z nimi po ciebie... – przygryzła wargę – Ja... Bałam się, że mogę cię skrzywdzić.
To nie miało sensu.
- Bo ja coś... – zachłysnęła się – Czuję.
- Czujesz. – powtórzyłem. To było niedorzeczne.
- Do ciebie.
Do mnie.
Co?
- I pomyślałam, ze jeśli wejde do kregu, wtedy... – pasemko włosów opadło jej na twarz – Jako kto miałabym wejsć, jako przyjaciółka? Czy jako... jako ktoś inny?
Jej oczy błagalnie na mnie patrzyły. Nie wiedziałem co robić.
To nie miało sensu.
- A gdyby to cię skrzywdziło, Michael? To znaczy, gdybym namieszała, przez bycie niekonsekwentną? Po prostu przez takie myslenie? Michael... on powiedział, ze możesz umrzeć. Nie mogłam ryzykować. – zatrzymała się, czekała
To nie wszystko.
Uniosła dłoń i odgarnęła pasemko.
- A co jeśli... – przerwała i spojrzała w dół ulicy
W stronę, gdzie odszeł Max.
Byłem już zmęczony tym.
- Co jeśli Max się dowie. – dokończyłem za nią
Nie mogłem w to uwierzyć.
Przygryzła warge ponownie. Przytaknęła.
- On... – znów przerwała, wgapiając się w podłogę – On jest taki intensywny, jeśli chodzi o mnie – powiedziała – Ja też się o niego martwię, ale...
Zamknąłem oczy. Kontrola, Guerin. Moje palce mocno zacisnęły się na murku. Zastanawiałem się czy mógłbym ot tak zeskoczyć i nie złamac sobie czegoś przy okazji. Oczywiście, złamanie czegoś mogłby mi poprawić samopoczucie. Potrząsnąłem głową.
To był Max. Oczywiste, że też się o niego martwiła.
Wszyscy go lubili.
Usłyszałem jak nabiera powietrza. Znów zaczęła.
- Max... on się domyśla... To mnie przestraszyło. Ale...
Spojrzałem na nią.
- Ale co? – zapytałem
Uniosła głowę. Jej oczy były niesamowicie mroczne.
Nic nie powiedziałem.
Znów opuściła wzrok, zaczęła się trząść. Dłonie nerwowo podbiegły do twarzy, do włosów, ramion. Splotła ramiona, chcąc kontrolowac swoje ruchy i wgapiała się niewiadomo gdzie. Pełna napięcia. Lęku. I czegos jeszcze. Determinacji.
Ona nie bała się tego, ze Max się dowie. Nie o to chodziło. Bała się czegoś innego.
Chciałem usłyszeć jak to mówi.
Puściłem murek, wyprostowałem się. Zrobiłem krok w jej stronę. Podskoczyła przerażona. Jej oczy błądziły.
Ale nie uciekła.
Znów zrobiłem krok. Wbiła wzrok w odległy punkt.
Kolejny krok. Zaczęła się cofać, w stronę okna, pokoju, czegokolwiek bezpiecznego i natychmiastowo się zatrzymała. Odetchnęła lekko, zacisnęła usta, bardzo mocno.
Dalej Liz. Powiedz to.
Była niesamowicie piękna. Dziewczyna mojego najlepszego przyjaciela. Najlepsza przyjaciółka mojej dziewczyny.
Nie obchodziło mnie to.
- Liz. – szepnąłem
Zamknęła oczy. Otworzyła usta, zwilżyła językiem wargi, znów się zawahała.
- Bałam się... – powiedziała, a ja zrobiłem kolejny krok
- Czego? – zatrzymałem się, milczała, znów zapytałem – Czego?
- Ciebie. – ledwo słyszalnie szepnęła. Kolejny krok.
- Czemu, Liz? – byłem już bardzo blisko, bardzo blisko, nie odpowiedziała – Czemu miałabys się bać mnie?
To nawet nie był szept. Tylko miękknie drganie powietrza wydobywającego się z jej ust.
- Myślałam...
Te słowa były ciepłe w jej ustach. Może tkwiły tam już od tygodni.
Ona po prostu musiała je powiedzieć.
Powiedz to.
Zamrugała oczami. Byłem za blisko.
Max by się pewnie odsunął. Dał jej trochę przestrzeni. Powiedziałby, ze może mu wszystko wyjaśnić jak będzie gotowa, że będzie cierpliwy. Max by poczekał.
Ale ja nie jstem Maxem.
- Myślałam...
Ostatnia szansa. Ostatnia szansa, aby wszystko pozostało takie samo. Normalnie.
Ale co było takiego wspaniałego w normalności?
- Myślałam, że nie będziesz mnie chciał.
Chciała uciec. Czułem to.
- Naprawdę? - szepnąłem
Jej oczy były utkwione we mnie.
Max mnie zabije.
Ale mam to gdzieś.
Chciałem jej dotknąć. Chciałem ją pocałować, jak ona pocałowała mnie. Czułem jak moje ręce drżą. Jej oczy migotały. On był moim najlepszym przyjacielem. Moją rodziną.
Ona mnie pragnęła.
Powoli, moje dłonie musnęły jej twarz, dotknęły jej delikatniej skóry.
Nie drgnęła.
Jej oczy miały odcień głebokiego, ciemnego brązu. Kawowego, ze złotymi iskierkami. Jej skóra była jak jedwab.
Kto by przypuszczał, ze ludzie mają taką skórę?
Wyglądała na przestraszoną. Zdesperowaną. Lekko rozchyliła usta.
Przemogłem chęc zachłyśniecia się i oddychałem powoli. Lewym kciukiem powoli musnąłem jej usta. Westchnęła i poruszyła ustami, całując opuszek palca. Jej skóra mieniła się srebrem w balsku księzyca. Prawą dłoń powoli opuściłem wzdłuż jej policzka, pozostawiając ślad opuszkiem palca. To ją zaskoczyło. Poczułem ciepło jej ust na wewnętrznej stronie mojej dłoni. Przypomniałem sobie o oddychaniu i otworzyłem usta. Nie mogłem już tego stracić.
Jak on mógł to robić?
Jak mógł ją zostawiać?
Jej dłonie powoli wślizgnęły się na moje ramiona, miekko, delikatnie. Poczułem jak jej palce spokojnie przemierzają moje plecy. Ona mnie przyciągała. Powoli i bez użycia jakiejkolwiek siły.
Nie obchodziło mnie to.
Powoli, Guerin. Choć raz w swoim życiu
Przyciągnąłem ja do siebie delikatnie. Zamknęła oczy.
Jej oddech był ciepły i lekki jak wiatr w lesie.
Potem poczułem jej miękkie usta na sobie.
Żadnego Maxa. Żadnego indianina.
Czułem jakby moje serce miało zaraz eksplodować.
Moja lewa dłoń wciąż znajdowała się na jej policzku. Prawa spłynęła wzdłuż jej ramienia i wsunęła się na jej talię. Boże. Smakowała słodko.
To było wszędzie.
Moje ramiona zacisnęły się wokół niej. Zacząłem ją przysuwać, bliżej mnie, aż jej ciało było całkowicie przy mnie, topniało przy dotyku, już nie było między nami żadnej przestrzeni.
Wszelkie moje wątpliwości zniknęły.
*************************************
Nikt dokładnie nie wie, jak rozwija się huragan.
My wiemy. Dwa zupełnie przeciwne elementy schodza się i nagle zaczyna się tropikalna burza..
I już nie można tego powstrzymać.
Co sprawia, ze jedna burza przeradza się w huragan, a druga w lekki podmuch na oceanie?
Taka była róznica między Michaelem i Maxem.
Mój świat znów się zmieniał. Znów.
Sama nie wiem jak się to zaczęło.
Wiem tylko, ze szedł w moją stronę. I nie miał zamiaru się zatrzymać.
Powietrze było przesiąknięte napieciem. Jego oczy, ciemne i pewne, nigdy nie unikały moich. I nie było nic co mogłabym zrobić, aby to powstrzymać.
To nigdy nie mogło stac się szybciej.
***********************
Pewnej nocy Michael usiłował wyjaśnić mi wizje.
- Widziałes Rzecznego Psa? – zapytałam – Jak to widziałeś?
- Nie wiem po prostu widziałem. Kiedy cię całowałem widziałem wszystko co wewnątrz ciebie. To było piękne.
Nie wiedziałam, jak zadac to kolejne pytanie
- Michael... czy ty... widzisz takie rzeczy... z Marią?
Żadne z nas jeszcze nie poruszyło tematu Marii. Ani Maxa.
Jego wzrok padł niżej.
- Widziałam was. – powiedziałam – Tej nocy. W kawiarni.
Zacisnął wargi i pięsci. Odetchnął
- Nie. –powiedział – Żadnych wizji.
Starałam się nie uśmiechac. Naprawde się starałam.
Znów połozyłam się przy nim, wtulając się w jego ramiona.
- Cóż... może to było tylko coś kosmicznego, więc...
- Wysmienita wnikliwośc i dedukcja – powiedział śmiertelnie poważnie – Nie wpadłbym na to.
Uderzyłam go w ramię.
- Osioł – mruknęłam, usmiechając się. Objął mnie mocniej.
- Przemoc nigdy nie jest odpowiedzią, Liz.
- Nadal jestes osłem.
Zaśmiał się odrobinę.
- Liz. – powiedział wreszcie – Wiem, ze o mnie myślałaś.
- Kiedy?
- Kiedy miałem wizję – wyjaśnił – Kiedy mnie całowałaś.
Przewróciłam oczami.
- Wiesz ta twoja arogancja bywa urokliwa przez jakiś czas, ale naprawdę musisz poszukac czegoś nowego, Michael.
- Nie. – powiedział całkiem powaznie – Chodzi mi o to, że wiem co czułaś.
Kiedy to do mnie dotarło, usiadłam i wbiłam w niego wzrok.
- Wiesz co... czułam?
- No cóż... tak. – powiedział przeciągle – Co chcesz żebym powiedział? To wcale nie jest mniej czy bardziej dziwne niż to, że jednocześnie widziałem to co ci się przytrafiło kilka godzin wcześniej.
Nie. Nie było.
Ale myśl, ze Michael mógł widziec nie tylko to czego doświadczyłam, ale także czuć wszystkie emocje, które mi w tym towarzyszyły, była co najmniej niepokojąca. Nagle cała moja prywatność i intymnośc zostały zdławione.
Potem sobie przypomniałam, ze czytał mój pamiętnik i zawstydziłam się jeszcze bardziej.
Wiedział tak duzo o mnie, wiedział wszystko o mnie.
A ja o nim nic.
- O co chodzi? – zapytał
- Ja tylko... Sama nie wiem. - wzięłam głeboki oddech. – Czuje się osaczona... chyba.
Nastapiła cisza. Czułam jak jego dłoń powoli przesuwa się po moich plecach.
Czułam jak pewne pytanie we mnie ciągle drązy.
Nie, nie chce teraz o tym mówić, nie chcę tego rujnować –
- Co zrobimy z Marią, Michael? I z Maxem?
Cisza. Jego dłoń zastygła na moich plecach. Wstrzymałam oddech.
Powiedz coś.
Proszę powiedz coś.
Jego dłoń z rezygnacją osunęła się z moich pleców. Łózko zatrzeszczało, a on odszedł.
Nie.
Wychodził.
Panika była obezwładniająca. Łzy same cisnęły mi się do oczu.
Byłas głupia sądząc, ze... głupia próbując tego. On odejdzie, znów, jak robił co noc, a jeśli nie wróci...
Jego ramiona zacisnęły się wokół mnie i obróciły mnie w jego stronę.
- Liz. – zaczął, ale przerwał widzac łzy na mojej twarzy
Byłam przerażona. Nie wiedziałam co zrobi.
Pocałował mnie delikatnie. Nie puścił mnie.
Nie otarł łez, nie kazał mi przestać. Po prostu mnie pocałował, niespodziewanie. Usiłował mnie uspokoić, otrzeźwić, zastępując strach pragnieniem. Panika uleciała. Został, żeby być ze mną, zając się mną, uspokoic mnie.
W końcu sobie uświadomiłam, ze przestałam płakać już dawno temu.
Ulga przyniosła ze sobą pragnienie. Splotłam dłonie za jego szyją, przyciągając go bliżej mnie.
Czułam napięcie, które we mnie rosło, intensywność.
A potem wszystko zrobiło się czarne.
Noc. Aleja. Maria i... ja.
"Maria wie"
"niewiarygodne."
Zaraz... Czy to był Michael?
Chronić innych.
"Zabieraj swój samochód z drogi, JUŻ."
Wydawałam się być taka mała. A on był jak gigant, kiedy się denerwował.
Byłam jedyną osobą, która się mu przeciwstawiła.
"Nie sadze, że ucieczka to dobry pomysł..."
Zdziwienie i... szacunek?
Czy to było to co o mnie myślał?
***********
Dzień. Przyczepa. Michael krzyczał na mnie. Zmartwiony.
"Jestes pewna, że to były moje kasety, na pewno moje?..."
"Nie wiem co się dzieje, Michael... Pomyślałam, ze powinnam ci powiedzieć."
Nie przestawaj do niej mówić. Powiedz coś!
Czy on...
"Słuchaj, gdyby Hank cię zaczepiał albo... musisz go po prostu ignorować."
"Przepraszam... że pojawiam się tu tak znienacka ."
Był zaskoczony.
Czemu?
Nikt inny jeszcze nigdy do niego nie przyszedł.
**************
Ta noc, kiedy mi oddał pamiętnik.
"Dziękuję, że dałas mi jeszcze jeden powód, aby zazdrościć Maxowi Evansowi."
Wiedziałam. Wiedziałam to.
**************
Przerwałam pocałunek, trzęsąc się. Oddychaj, Liz.
Oddychaj.
- Liz – spoglądał mi w oczy, szukając źródła kłopotu – Wszystko ok.?
- Tak. – powiedziałam – Chyba... chyba wiem co czułes, kiedy cię całowałam.
Ręce mu opadły wzdłuż ciała. Usiadł.
- Też miałaś wizje.
- Tak, ale... inne. Inne sytuacje, niż te, które ty widziałeś.
- Więc? – oczekiwał odpowiedzi – Co widziałaś?
- W większości... siebie. – przyznałam – To znaczy chwile, kiedy byłes ze mna, kiedy rozmawialiśmy o czymś.
- I czułaś...
- Wszystko co ty czułeś. – dokończyłam – Ta.
Usiadł prosto i zaczął:
- Zaraz, żebyśmy mieli jasność, żebym miał pewnośc, ze coś mi nie umknęło. Całuję dziewczynę mojego najlepszego przyjaciela i...
- Nie jestem jego dziewczyną. – przerwałam mu z gniewem
- Liz. – zaczął potrząsac głową
- Nie jestem!
- Proszę. Bez technicznych bzdur. Ty i Max...
Jeśli powie, ze jesteśmy bratnimi duszami, zabiję go!
- Nie spotykamy się! - wrzasnęłam
Chciał cos powiedziec, ale zrezygnował. Wstał, przetarł dłonią czoło, a potem oparł ją o biodro.
- W porzadku.
- On... – wskazałam na drabinkę – Powiedział, żebysmy zrobili krok do tyłu, a ja usiłowałam mu to wybic z głowy, ale w końcu pomyślałam sobie, czemu? Czemu chce być z kimś, kto nie chce być ze mną?
Żadnej odpowiedzi. Nawet na mnie nie patrzył.
Spróbuj jeszcze raz.
- A potem pomyslałam...czemu jestem z nim, kiedy chcę...
Zatrzymał się. Opuścił dłoń.
Czemu nie chciałam tego kończyć?
Bo przecież Michael nie dawał mi żadnych obietnic.
Czemu ja to robię? On może lada dzień odejśc, na zawsze. Zniknąć. Ale jednak tę decyzji, co dla nas będzie lepsze a co gorsze, nie podejmuje jej sam. Pozwala mi decydowac za siebie.
Wzięłam oddech.
- Czemu jestem z nim... – powiedziałam – Kiedy chcę ciebie.
Uśmiechnął się. Michael miał naprawde wspaniały uśmiech. To mnie zawsze zaskakiwało, za kazdym razem kiedy to widziałam.
- W takim razie... – powiedział podchodzac do mnie i kucając tuż przed mną – Będziemy musieli im powiedzieć.
Powiedzieć im?
- Co im powiedzieć?
- Powiemy im. – mówił, pochylając się, aby mnie pocałować – Że się spotykamy.
c.d.n.
Teraz nieco poważniejszy komentarz...
, w szczególności w zestawieniu z kilkoma cie4kawymi tekstami:
Ciekawe za co- Nie sądzę, abym była w stanie dzisiaj się za to zabrać, Michael.
, w szczególności w zestawieniu z kilkoma cie4kawymi tekstami:
Ona mnie pragnęła.
Jak ja lubie to ich wzajemne przyciąganie...Moje ramiona zacisnęły się wokół niej. Zacząłem ją przysuwać, bliżej mnie, aż jej ciało było całkowicie przy mnie, topniało przy dotyku, już nie było między nami żadnej przestrzeni.
Polarki wiedzą. Wystarczy poczytać nasze FF!Nikt dokładnie nie wie, jak rozwija się huragan
Właśnie. Co sprawia, że ta para ma w sobie taką magie przyciagania? Jasne, wiadomo, w serialu Max i Liz, forever... a jednak znalazło sie tyle osób, które kochają samą myśl Michael-Liz. Co sprawiło, że narodziło się tyle tekstów, z których wiele jest po prostu genialnych?? Smutnych, pięknych, radosnych, erotycznych? Co sprawiło, że zostałam marzącym na jawie Polarkiem??Co sprawia, ze jedna burza przeradza się w huragan, a druga w lekki podmuch na oceanie?
Who is online
Users browsing this forum: No registered users and 44 guests
